...όταν δεν έχει ιδέα απο στρατηγική:
η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση
Ναι σίγουρα...φανταστείτε στις Θερμοπύλες, οι Έλληνες, που ήταν μόνο κατά ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ λιγότεροι, να μην εκμεταλλευόντουσαν το τεράστιο στρατηγικό πλεονέκτημα που τους έδιναν τα στενά του εδάφους για να απωθήσουν τον εχθρό, παρά φωνάζοντας ηρωικές κραυγές όπως: "πάρτε τους και τα σώβρακα", "πάμε παιδιά, μόνο πενήντα ο καθένας πρέπει να φάμε", "βουρ στο πατσά, η άμυνα είναι για τις κότες!" και άλλες τέτοιες ηρωικές ατάκες, να ορμούσαν στην ανοικτή πεδιάδα να αντιμετωπίσουν τον οχτρό! Φανταστείτε τον Λεωνίδα, όταν του ζήτησαν τα όπλα, αντί για το γνωστό "μολών λαβέ", να έλεγε: "άσε μεγάλε θα στα φέρουμε εμείς στη σκηνή σου". Ξέρετε όμως γιατί δεν το είπε αυτό ο Λεωνίδας; γιατί δεν ήταν καθυστερημένος, όπως ο κάθε ροδέλας, που ξεστομίζει ότι μαλακία ακούει χωρίς να σκεφτεί. Η άμυνα των σπαρτιατών ήταν ίσως η καλύτερη άμυνα στα χρονικά και ουσιαστικά ξεκώλιασε μια απο τις αγριότερες και φοβερότερες επιθέσεις όλων των εποχών και αν δεν ήταν το προδοτική σαρανταποδαρούσα, ακόμα ξύλο θα τρώγαν οι Πέρσες. Κάθε γενίκευση είναι κακή. Σε κάθε είδους μάχη ζυγίζεις τις επιλογές σου ανάλογα με τις δυνάμεις σου και τις δυνάμεις του εχθρού. Αν είσαι στη ζούγκλα και σε κυνηγάνε δέκα αράπηδες να σε σοδομίσουνε, τότε κρύβεσαι και τους αποφεύγεις ή τους αντιμετωπίζεις έναν-έναν, δεν τρέχεις καταπάνω τους με το κοντάρι στο χέρι. Σε κάθε είδους αγώνα υπάρχει η στιγμή που πρέπει να κάνεις επίθεση και η στιγμή που πρέπει να κάνεις άμυνα. Σε γενικές γραμμές, η καλύτερη άμυνα, είναι πάντα η άμυνα και η καλύτερη επίθεση είναι συνήθως η πούστικη επίθεση αλλά πάντα η επίθεση.
...όταν είναι γεννημένος loser:
αξία έχει η συμμετοχή, όχι η νίκη
Η νοοτροπία του μαλάκα, του loser. Εγώ ρε κεφτέ και κομπολόι να παίζω θέλω να νικάω, τι με πέρασες; Η παραπάνω πρόταση ισχύει ΜΟΝΟ σε περιπτώσεις που η συμμετοχή σου σε κάποιου είδους αγώνα, θα ήταν υπο άλλες συνθήκες αδύνατη. Ένα παράδειγμα είναι ας πούμε να είσαι ανάπηρος και να συμμετέχεις σε αγώνα δρόμου. Θέλει αρχίδια, θέλει προσπάθεια και θέλει και πολύ σκληρή δουλειά μόνο και μόνο για να συμμετέχεις οπότε, ναι, μαζί σας. Τώρα αν είσαι αρτιμελής, και αγωνίζεσαι με άλλα αρτιμελή άτομα σε κάποιο άθλημα για παράδειγμα, τότε ποιός ο λόγος να πάρεις μέρος αν όχι να νικήσεις; Το σκορ τι το μετράμε δηλαδή; για να καίμε ρεύμα στα ταμπλό; για φιγούρα; Ακούμε συχνά επίσης την άλλη τραγική μαλακία στα σπορ: "Παίξαμε για τη νίκη σήμερα..."..σώπα ρε μαλάκα; δηλαδή τις άλλες μέρες πήγαινες για την ήττα παπάρα; που μου πουλάς και ύφος; Τι μαλακίες λέει ο κόσμος ρε πούστη μου και έχει και το θράσσος να τις λέει με σοβαρότητα και με στόμφο. Ειδικά η ηττοπαθής, αδελφίστικη νοοτροπία του "ε, δεν πειράζει που ρουφήξαμε τόσο μεγάλο παπάρι και ο κόσμος γελάει μαζί μας, αρκεί που πήραμε μέρος" μου τη σπάει τόσο άσχημα, γιατί την μεταφέρουν στα παιδιά απο νεαρή ηλικία και καταλήγουμε να έχουμε γεμίσει φλώρους και μετριότητες, επειδή κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τον ανταγωνισμό. Αυτό έχει το εξής αποτελέσμα κατά την γνώμη μου: Τα καλομαθημένα μπουμπούκια δεν συγκινούνται απο μια ήττα πλέον και δεν προσπαθούν να βελτιωθούν σε τίποτα. Ποιός ο λόγος να γίνεις καλύτερος όταν σε επαινούν ακόμα και αν είσαι για γέλια; Γιατί τα παιδιά να επιβραβέβονται ανεξερτάτητως επίδοσης; ειναι αυτή η αλήθεια που θα αντιμετωπίσουν στην ζωή τους; Δεν εννοώ φυσικά οτι δεν πρέπει κανείς να αποδέχεται την ήττα όταν αυτή του χτυπάει την πόρτα. Όμως κάθε ήττα πρέπει να είναι ένα μάθημα και εργαλείο, το οποίο θα αξιοποιήσεις στην προσπάθεια σου να εξελίχθείς, και όχι λάφυρο που θα το κρεμάς με περηφάνεια στο λαιμό σου. Χαμένε...εε χαμένε...
...όταν δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει ένα άσχημο γεγονός:
ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός
Αυτή η μαλακορήση μου θυμίζει το χριστουγενιάτικο τραγούδι: "γέρε Χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα.." και τη γνωστή αηδιαστική συνέχεια. Διαχρονική, ηλίθια ανάγκη του καθυστερημένου κόσμου να δίνει ανθρώπινη υπόσταση σε ότι δεν καταλαβαίνει. (Χρόνος, Θάνατος, Γη, Ήλιος, κ.α.) Τι ακριβώς γιατρεύει ο χρόνος όμως και τι όχι; Για να δούμε κάποιες περιπτώσεις. Αν έχεις 50 πυρετό, συνάχι με ροζομπλέ μύξες, βήχα με πρασινοκόκκινο φλέγμα, χέζεις φακές και όλα τα γνωστά σιχαμένα, τότε μάλλον λιώνεις απο μέσα και είτε ετοιμάζεσαι για οδυνηρό ψόφο (και άρα πας σε κοράκι) ή πλακώνεσαι στα σιρόπια και στις αντιβιώσεις . Σίγουρα πάντως δεν μετράς λεπτά και ώρες μπας και ηρεμήσει ο κώλος σου. Αν έχεις καρκίνο, ή κάποια ανίατη ασθένεια, πας στους γιατρούς και ελπίζεις η επιστήμη να έχει προχωρήσει και άλλο στις θεραπείες της, δεν κάθεσαι όμως στον καναπέ σου και χαζεύοντας ανέμελος τηλεόραση, μήπως βαρεθεί η ασθένεια και φύγει. Αν κόβεις καρότα γυμνός και κόψεις το τυρογαριδάκι σου κατά λάθος, τότε αν δε μπορεί να στο ράψει ο γιατρός, όσο και να περιμένεις, τσουτσού δεν φυτρώνει άλλη, τέλος! Θα λες με νόημα "μου σηκώθηκε.....η τρίχα" και θα εννοείς όντως την τρίχα μόνο... Αν πάσχεις απο ερωτική απογοήτευση, βγαίνεις έξω με τους φίλους σου, κάνεις πράγματα για σένα μόνο, απολαμβάνεις την ελευθερία σου και ταυτόχρονα πηδάς οτιδήποτε ανήκει για σένα στην κατηγορία "σμπρώξαμπλ" (παρεπιπτόντως το "ο έρωτας, με έρωτα περνάει" είναι μεγάλη μαλακία και αυτό...). Αν απέτυχες επαγγελματικά, βρίσκεις άλλη δουλειά. Αν έχεις ψυχολογικά τα λες στους ανθρώπους που σε αγαπάνε ή πας σε ψυχίατρο. Αν σου κλέψουν τα πράγματα ή το αυτοκίνητο, παίρνεις άλλα. Ο χρόνος δεν κάνει τίποτα, αν δεν κουνήσεις εσύ τον κώλο σου. Ξύπνα!
...όταν φιλοσοφεί με τη δεινότητα ενός καθυστερημένου δεκάχρονου:
ζήσε την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία σου
Ευτυχώς που ο νόμος δεν ορίζει την ηλίθιότητα ως αναπηρία, αλλιώς δεν θα βρίσκαμε να παρκάρουμε πουθενά. Τι εμετική, γλυκανάλατη κουραδοφιλοσοφία είναι αυτή μα τον Κρομ; Εγώ αν ήξερα οτι ήταν η τελευταία μου μέρα, θα κοπάναγα ένα σωρό κόσμο που μου τη σπάει και μετά θα βούταγα χωρίς αλεξίπτωτο απο αεροπλάνο στα 50.000 πόδια για να δω τη θέα πριν τα κακαρώσω. Θα είχα ζωσμένα πάνω μου και είκοσι κιλά C4 και θα έκανα μια τρούπα στο έδαφος, η οποία θα ονομαζόταν μετά "ο κρατήρας του Alza", πρώτον για ακόμα πιο εντυπωσιακή έξοδο και δεύτερον γιατί ανέκαθεν μου άρεσε η ιδέα να βρεθώ σε τροχιά γύρω απο τη γή...έστω και σε τεύχη. Η λογική λέει πάντως οτι, αν ζήσω έτσι μια μέρα, τότε κατά ένα περίεργο λόγο αυτή θα γίνει αυτόματα η τελευταία μου. Πέρα απο την πλάκα όμως, μόνο εμένα μου φαίνεται τραγικά παράλογη η φράση αυτή; Θεωρώ οτι αν πεις σε κάποιον οτι σήμερα είναι η τελευταία του μέρα, πιθανότατα θα πάθει σοκ, θα αρχίσει να αποχαιρετάει συγγενείς και γνωστούς με λυγμούς, θα πέσει σε κατάθλιψη, θα συντριβεί συναισθηματικά, θα αρχίσει πιθανότατα τις προσευχές σε όλους τους γνωστούς θεούς μπας και πετύχει κανέναν με κέφια και γενικά θα είναι Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ!!! Δηλαδή αν το καλοσκεφτείς, η φράση σου λέει: "ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η χειρότερη μέρα της ζωής σου." και εγώ απαντάω: "ρε, άντε και γαμήσου!"
...όταν αναφέρεται σε άλλη μια μεγαλειώδη χριστιανική κλαπαρχιδιά:
μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι
μια απο τις δώδεκα διάνοιες που μαθήτευσαν κοντά στον Χριστό γράφει: "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών" (Ματθ. 5, 3). Με λίγα λόγια, μείνετε αγράμματοι και αμόρφωτοι και θα πάτε στον παράδεισο. Μα τι ήθος, τι γνώση και τι μεγαλείο αναβλύζει τέλος πάντων απο τις διδαχές τις εκκλησίας; Καλά, δεν είναι συγκλονιστικό το πόσο σοφά είναι τα λόγια αυτά; Γιατί σου λέει "καλά μαλάκας είσαι; που να μαθαίνεις τώρα πως λειτουργεί ο κόσμος, και τι είναι αλήθεια και τι όχι; αυτά είναι δύσκολα πράγματα. Μην ασχολείσαι με έννοιες όπως ελευθερία, έρευνα και επιλογή. Αποδέξου αυτά που σου λέμε εμείς σαν απόλυτες αλήθειες, όσο μπούρδες και αν σου φαίνονται, και θα είσαι ευτυχισμένος". Δακρύζω απο συγκίνηση στα σοφά τούτα λόγια. Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να πει βέβαια ότι, η φράση αυτή προδίδει μια μισαλλοδοξία απο την πλευρά των Εβραίων, επειδή τα χρόνια που γράφθηκαν αυτά, ο λαός τους ήταν μια αμόρφωτη, βρωμερή και τρισάθλια μάζωξη μίζερων, απολίτιστων και σιχαμένων βοσκών που ζήλευαν και μισούσαν λαούς όπως Αιγύπτιους, Έλληνες, Κινέζους και Ρωμαίους, που είχαν ήδη επιστήμες, έκαναν εμπόριο, διέσχιζαν τις θάλασσες και φιλοσοφούσαν για τα πάντα. Δηλαδή τι πειράζει που οι Εβραίοι τότε ακόμα γαμούσαν κατσίκες, κοιμόντουσαν με τις κότες, και επιστήμη για αυτούς ήταν πως να βγάλεις το κακάδι απο τη μύτη σου χωρίς να γίνεις αντιληπτός απο τους άλλους στην συναγωγή; Αυτή δεν είναι άλλωστε η πραγματική ευτυχία; Η γνώση είναι του διαβόλου, η άγνοια και η αμάθεια είναι του θεού!
...όταν λέει κάτι που δεν έχει κανένα νόημα:
το έξυπνο πουλί απο τη μύτη πιάνεται
το χαζό δηλαδή απο που πιάνεται, απο τα αρχίδια; Δεν μπορώ να καταλάβω τον παραλληλισμό που θέλει να μεταφέρει ο ποιητής. Εγώ πάντως αν έχω κάνει και χίλιες μαλακίες στη ζωή μου, άντε να πιάστηκα στις δυο, αλλά και πάλι το πουλί μου έμεινε ανέπαφο. Ίσως να υπάρχει φυσικά κάποια εξήγηση για το τι εννοεί η φράση, όμως ίσως να χάθηκε με το πέρασμα των χρόνων. Καθώς εγώ αγνοώ την προέλευση της, θα ήθελα να με διαφωτίσει κάποιος απο τους φίλους εδω πέρα, καθώς βαριέμαι να ψάχνω στο google σήμερα.
...όταν θέλει να πουλήσει σοφιστικέ μετριοφροσύνη:
ένα ξέρω, οτι δεν ξέρω τίποτα
Μεγαλειώδης ατάκα του Σωκράτη, που έχει φάει τόσο βιασμό όσο λίγες. Ο Σωκράτης χρησιμοποιούσε συνήθως αυτήν την τακτική για να εκμαιεύσει απαντήσεις απο τους συνομιλητές του, κυρίως σε ηθικά, πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα. Για παράδειγμα, ερχόταν ο χ,ψ πισωγλέντης και του έλεγε: "άνανδρο εστί το τάδε και το κείνα και μπλα μπλα μπλα" και ο Σωκράτης σκεφτόταν απο μέσα του "τι έλκω ο δύσμοιρος; έκαστος μαλακοκάβλιος ελθέτω και μυρρίων μαλακιών μεταφέρουσιν εν εμού, δεν εγαμιόσαντω λέγω;". Μετά όμως, σαν μαγκιόρος που ήταν απο τους λίγους, ρώταγε: "Οκ για να μιλάς για ανδρεία, τότε ξέρεις τι είναι, για πες μου και μένα να μάθω, που δεν ξέρω." Κάπως έτσι σιγά σιγά, με τη μέθοδο της μαιευτικής -με μικρά λογικά βήματα- έκανε τον κεφτέ με τον οποίο μιλούσε, να αναγνωρίσει το σωστό ή όχι της δήλωσής του, ή να βρει την απάντηση μόνος του -αν έκανε κάποια ερώτηση-. Ο Σωκράτης όμως, δεν ήθελε να εννοήσει οτι, δεν ξέρει απολύτως τίποτα για κανένα θέμα. Ξαναλέω, η παραδοχή της άγνοιάς του, είχε να κάνει με θέματα ηθικά, πολιτικά ή θρησκευτικά, με διλλήματα που δύσκολα μπορείς να πεις αν είναι κάτι σωστό ή λάθος και που είναι πάνω κάτω θέματα φιλοσοφικά και σίγουρα όχι απτά! Έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό που λέω τώρα, γιατί χιλιάδες φορές σε συζητήσεις με ανθρώπους που δεν σκαμπάζουν γρι απο επιστημονικά θέματα έχω ακούσει την παρακάτω τιτάνια μαλακία: "πως μπορείς να ξέρεις οτι αυτό που λέει η επιστήμη ισχύει; είσαι υπερόπτης! εγώ δεν ξέρω τι ισχύει και άρα εγώ ειμαι ο σοφός, γιατί ξέρω οτι δεν ξέρω τίποτα...". Τι λες ρε παπάρα αλήθεια; Αν κρεμάσω έναν τόνο σκατά ακριβώς πάνω απο το κεφάλι σου, και μετά αφαιρέσω το στερέωμα, δεν ξέρουμε με απόλυτη ακρίβεια οτι τα σκατά θα πέσουν πάνω σου, αν δεν επενεργήσει τίποτα άλλο σε αυτά, πέραν της βαρύτητας; Το ξέρουμε μια χαρά. Λες αν ρώταγες τον Σωκράτη που θα πάνε τα σκατά, να έλεγε "Δε ξέρω;" Ο άνθρωπος ήταν σοφός, δεν ήταν ηλίθιος. Ηλίθιοι είναι αυτοί που αντιγράφουν εκφράσεις μεγάλων ανθρώπων και τις ξερνάνε όπου να'ναι, είτε κολλάνε, είτε όχι. Η επιστήμη έχει ανακαλύψει χιλιάδες πράγματα και μας έχει δώσει πλέον γνώση αρκετή για να λέμε οτι ξέρουμε πολλά. Μπορεί να μην μπορούμε ακόμα να διαχειριστούμε καλά αυτή την γνώση, γιατί σαν είδος είμαστε για γέλια, όμως γνώση έχουμε και όποιος διαφωνεί τα βάζει μαζί μου, και όπως όλοι ξέρουμε δεν είναι φρόνιμο αυτό. Όπως θα έλεγε και ο Σωκράτης: "άπαξ κάποιος διαφώνησον με τις του Άλζα του τρισμέγιστου διδαχές, δια της ανιάτου νόσου της μαλακίας ασθενής εστί, τον μπούλον δε οφείλει να λάβει και εντολή εξ αυτού ότι ήπαγε γαμήσου δια πάντων των αιώνων και σκασμών βγάλοντων"........ γιατί σοφιστικέ μαλακίες πουλάω και εγώ αμα θέλω...
...όταν προσπαθεί να το παίξει Αϊνστάιν:
ο θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν
Όπως όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι του παρελθόντος, έτσι και ο Αϊνστάιν έχει πει μια-δυο μαλακίες. Αυτή ήταν μια απο αυτές, και μάλιστα ήταν και η αφορμή να παρεξηγηθεί απο πολλούς κύκλους, ως θρήσκος, ενώ στην πραγματικότητα ήταν αγνωστικιστής. Ο ίδιος ο Νιλς Μπορς είχε απαντήσει στον γνωστό επιστήμονα "Μη λες εσύ στο θεό τι να κάνει με τα ζάρια του!". Ο Αλβέρτος λοιπόν, είχε συλλάβει μια απο τις σημαντικότερες έννοιες του σύμπαντος, την γενική θεωρεία της σχετικότητας, που -εκλαϊκευμένα λίγο- λέει οτι, άμα πας πιο γρήγορα απο το φώς, τότε η κωλοτρυπίδα σου θα πηγαίνει πιο γρήγορα απο το στόμα σου και θα περάσει μέσα απο αυτό και σε κάποια φάση θα γίνεις ενέργεια. Η θεωρία επαληθεύεται στο μακρόκοσμο -στο διάστημα δηλαδή- δυστυχώς όμως σε υποατομικό επίπεδο δεν εφαρμόζεται , καθώς εκεί είναι τα λημέρια της κβαντικής φυσικής, η οποία υποστηρίζει την τυχαιότητα. Τότε η κβαντική φυσική ήταν ακόμα στα σπάργανα και οι θεωρίες της δεν είχαν την ευρεία αποδοχή των επιστημόνων, έτσι και ο Αϊνστάιν δεν είχε πεισθεί. Δεν του άρεσε ο παράγοντας τύχη, καθώς ήθελε ένα ντετερμινιστικό σύμπαν. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν έκανε λάθος βέβαια. Οπως αποδείχθηκε τελικά, η κβαντομηχανική όντως ισχύει και με σιγουριά μας λέει οτι σε υποατομικό επίπεδο, η ύλη συμπεριφέρεται πιο χαοτικά και απο το ελληνικό κράτος. Αγνοώντας το σύνολο τον επιστημών, έρχεται πλεόν ο κάθε αυτιάγγουρας και πουλάει πνεύμα, μιλώντας για μοίρες και πεπρωμένα και παπαριές, στηριζόμενος σε μια λάθος εκτίμηση του γνωστού επιστήμονα.
"ρε δεν υπάρχει μοίρα λέμε και τίποτα δεν είναι γραμμένο."
"όχι ο θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν, το πε και ο Αινστάιν"
Άντε ρε και γαμήσου, που μου ξέρεις τι είπε ο Αινστάιν, μπετόβλακα, που πιθανότατα πιστεύεις οτι το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο αναφέρεται στις πυγολαμπίδες. Όλοι κάποια στιγμή κάνουν λάθη και λένε κοτσάνες και κανείς δεν γλιτώνει από αυτόν τον κανόνα (εκτός απο μένα που τα λέω όλα τέλεια). Αν ζούσε τώρα ο Αλβέρτος όμως, θα παραδεχόταν οτι ο "θεός", όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά παίζει με τρισεκατομμυριόεδρα και τα ρίχνει και τόσο μακρια που ούτε καν τα βλέπουμε...
η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση
Ναι σίγουρα...φανταστείτε στις Θερμοπύλες, οι Έλληνες, που ήταν μόνο κατά ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ λιγότεροι, να μην εκμεταλλευόντουσαν το τεράστιο στρατηγικό πλεονέκτημα που τους έδιναν τα στενά του εδάφους για να απωθήσουν τον εχθρό, παρά φωνάζοντας ηρωικές κραυγές όπως: "πάρτε τους και τα σώβρακα", "πάμε παιδιά, μόνο πενήντα ο καθένας πρέπει να φάμε", "βουρ στο πατσά, η άμυνα είναι για τις κότες!" και άλλες τέτοιες ηρωικές ατάκες, να ορμούσαν στην ανοικτή πεδιάδα να αντιμετωπίσουν τον οχτρό! Φανταστείτε τον Λεωνίδα, όταν του ζήτησαν τα όπλα, αντί για το γνωστό "μολών λαβέ", να έλεγε: "άσε μεγάλε θα στα φέρουμε εμείς στη σκηνή σου". Ξέρετε όμως γιατί δεν το είπε αυτό ο Λεωνίδας; γιατί δεν ήταν καθυστερημένος, όπως ο κάθε ροδέλας, που ξεστομίζει ότι μαλακία ακούει χωρίς να σκεφτεί. Η άμυνα των σπαρτιατών ήταν ίσως η καλύτερη άμυνα στα χρονικά και ουσιαστικά ξεκώλιασε μια απο τις αγριότερες και φοβερότερες επιθέσεις όλων των εποχών και αν δεν ήταν το προδοτική σαρανταποδαρούσα, ακόμα ξύλο θα τρώγαν οι Πέρσες. Κάθε γενίκευση είναι κακή. Σε κάθε είδους μάχη ζυγίζεις τις επιλογές σου ανάλογα με τις δυνάμεις σου και τις δυνάμεις του εχθρού. Αν είσαι στη ζούγκλα και σε κυνηγάνε δέκα αράπηδες να σε σοδομίσουνε, τότε κρύβεσαι και τους αποφεύγεις ή τους αντιμετωπίζεις έναν-έναν, δεν τρέχεις καταπάνω τους με το κοντάρι στο χέρι. Σε κάθε είδους αγώνα υπάρχει η στιγμή που πρέπει να κάνεις επίθεση και η στιγμή που πρέπει να κάνεις άμυνα. Σε γενικές γραμμές, η καλύτερη άμυνα, είναι πάντα η άμυνα και η καλύτερη επίθεση είναι συνήθως η πούστικη επίθεση αλλά πάντα η επίθεση.
...όταν είναι γεννημένος loser:
αξία έχει η συμμετοχή, όχι η νίκη
Η νοοτροπία του μαλάκα, του loser. Εγώ ρε κεφτέ και κομπολόι να παίζω θέλω να νικάω, τι με πέρασες; Η παραπάνω πρόταση ισχύει ΜΟΝΟ σε περιπτώσεις που η συμμετοχή σου σε κάποιου είδους αγώνα, θα ήταν υπο άλλες συνθήκες αδύνατη. Ένα παράδειγμα είναι ας πούμε να είσαι ανάπηρος και να συμμετέχεις σε αγώνα δρόμου. Θέλει αρχίδια, θέλει προσπάθεια και θέλει και πολύ σκληρή δουλειά μόνο και μόνο για να συμμετέχεις οπότε, ναι, μαζί σας. Τώρα αν είσαι αρτιμελής, και αγωνίζεσαι με άλλα αρτιμελή άτομα σε κάποιο άθλημα για παράδειγμα, τότε ποιός ο λόγος να πάρεις μέρος αν όχι να νικήσεις; Το σκορ τι το μετράμε δηλαδή; για να καίμε ρεύμα στα ταμπλό; για φιγούρα; Ακούμε συχνά επίσης την άλλη τραγική μαλακία στα σπορ: "Παίξαμε για τη νίκη σήμερα..."..σώπα ρε μαλάκα; δηλαδή τις άλλες μέρες πήγαινες για την ήττα παπάρα; που μου πουλάς και ύφος; Τι μαλακίες λέει ο κόσμος ρε πούστη μου και έχει και το θράσσος να τις λέει με σοβαρότητα και με στόμφο. Ειδικά η ηττοπαθής, αδελφίστικη νοοτροπία του "ε, δεν πειράζει που ρουφήξαμε τόσο μεγάλο παπάρι και ο κόσμος γελάει μαζί μας, αρκεί που πήραμε μέρος" μου τη σπάει τόσο άσχημα, γιατί την μεταφέρουν στα παιδιά απο νεαρή ηλικία και καταλήγουμε να έχουμε γεμίσει φλώρους και μετριότητες, επειδή κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τον ανταγωνισμό. Αυτό έχει το εξής αποτελέσμα κατά την γνώμη μου: Τα καλομαθημένα μπουμπούκια δεν συγκινούνται απο μια ήττα πλέον και δεν προσπαθούν να βελτιωθούν σε τίποτα. Ποιός ο λόγος να γίνεις καλύτερος όταν σε επαινούν ακόμα και αν είσαι για γέλια; Γιατί τα παιδιά να επιβραβέβονται ανεξερτάτητως επίδοσης; ειναι αυτή η αλήθεια που θα αντιμετωπίσουν στην ζωή τους; Δεν εννοώ φυσικά οτι δεν πρέπει κανείς να αποδέχεται την ήττα όταν αυτή του χτυπάει την πόρτα. Όμως κάθε ήττα πρέπει να είναι ένα μάθημα και εργαλείο, το οποίο θα αξιοποιήσεις στην προσπάθεια σου να εξελίχθείς, και όχι λάφυρο που θα το κρεμάς με περηφάνεια στο λαιμό σου. Χαμένε...εε χαμένε...
...όταν δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει ένα άσχημο γεγονός:
ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός
Αυτή η μαλακορήση μου θυμίζει το χριστουγενιάτικο τραγούδι: "γέρε Χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα.." και τη γνωστή αηδιαστική συνέχεια. Διαχρονική, ηλίθια ανάγκη του καθυστερημένου κόσμου να δίνει ανθρώπινη υπόσταση σε ότι δεν καταλαβαίνει. (Χρόνος, Θάνατος, Γη, Ήλιος, κ.α.) Τι ακριβώς γιατρεύει ο χρόνος όμως και τι όχι; Για να δούμε κάποιες περιπτώσεις. Αν έχεις 50 πυρετό, συνάχι με ροζομπλέ μύξες, βήχα με πρασινοκόκκινο φλέγμα, χέζεις φακές και όλα τα γνωστά σιχαμένα, τότε μάλλον λιώνεις απο μέσα και είτε ετοιμάζεσαι για οδυνηρό ψόφο (και άρα πας σε κοράκι) ή πλακώνεσαι στα σιρόπια και στις αντιβιώσεις . Σίγουρα πάντως δεν μετράς λεπτά και ώρες μπας και ηρεμήσει ο κώλος σου. Αν έχεις καρκίνο, ή κάποια ανίατη ασθένεια, πας στους γιατρούς και ελπίζεις η επιστήμη να έχει προχωρήσει και άλλο στις θεραπείες της, δεν κάθεσαι όμως στον καναπέ σου και χαζεύοντας ανέμελος τηλεόραση, μήπως βαρεθεί η ασθένεια και φύγει. Αν κόβεις καρότα γυμνός και κόψεις το τυρογαριδάκι σου κατά λάθος, τότε αν δε μπορεί να στο ράψει ο γιατρός, όσο και να περιμένεις, τσουτσού δεν φυτρώνει άλλη, τέλος! Θα λες με νόημα "μου σηκώθηκε.....η τρίχα" και θα εννοείς όντως την τρίχα μόνο... Αν πάσχεις απο ερωτική απογοήτευση, βγαίνεις έξω με τους φίλους σου, κάνεις πράγματα για σένα μόνο, απολαμβάνεις την ελευθερία σου και ταυτόχρονα πηδάς οτιδήποτε ανήκει για σένα στην κατηγορία "σμπρώξαμπλ" (παρεπιπτόντως το "ο έρωτας, με έρωτα περνάει" είναι μεγάλη μαλακία και αυτό...). Αν απέτυχες επαγγελματικά, βρίσκεις άλλη δουλειά. Αν έχεις ψυχολογικά τα λες στους ανθρώπους που σε αγαπάνε ή πας σε ψυχίατρο. Αν σου κλέψουν τα πράγματα ή το αυτοκίνητο, παίρνεις άλλα. Ο χρόνος δεν κάνει τίποτα, αν δεν κουνήσεις εσύ τον κώλο σου. Ξύπνα!
...όταν φιλοσοφεί με τη δεινότητα ενός καθυστερημένου δεκάχρονου:
ζήσε την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία σου
Ευτυχώς που ο νόμος δεν ορίζει την ηλίθιότητα ως αναπηρία, αλλιώς δεν θα βρίσκαμε να παρκάρουμε πουθενά. Τι εμετική, γλυκανάλατη κουραδοφιλοσοφία είναι αυτή μα τον Κρομ; Εγώ αν ήξερα οτι ήταν η τελευταία μου μέρα, θα κοπάναγα ένα σωρό κόσμο που μου τη σπάει και μετά θα βούταγα χωρίς αλεξίπτωτο απο αεροπλάνο στα 50.000 πόδια για να δω τη θέα πριν τα κακαρώσω. Θα είχα ζωσμένα πάνω μου και είκοσι κιλά C4 και θα έκανα μια τρούπα στο έδαφος, η οποία θα ονομαζόταν μετά "ο κρατήρας του Alza", πρώτον για ακόμα πιο εντυπωσιακή έξοδο και δεύτερον γιατί ανέκαθεν μου άρεσε η ιδέα να βρεθώ σε τροχιά γύρω απο τη γή...έστω και σε τεύχη. Η λογική λέει πάντως οτι, αν ζήσω έτσι μια μέρα, τότε κατά ένα περίεργο λόγο αυτή θα γίνει αυτόματα η τελευταία μου. Πέρα απο την πλάκα όμως, μόνο εμένα μου φαίνεται τραγικά παράλογη η φράση αυτή; Θεωρώ οτι αν πεις σε κάποιον οτι σήμερα είναι η τελευταία του μέρα, πιθανότατα θα πάθει σοκ, θα αρχίσει να αποχαιρετάει συγγενείς και γνωστούς με λυγμούς, θα πέσει σε κατάθλιψη, θα συντριβεί συναισθηματικά, θα αρχίσει πιθανότατα τις προσευχές σε όλους τους γνωστούς θεούς μπας και πετύχει κανέναν με κέφια και γενικά θα είναι Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ!!! Δηλαδή αν το καλοσκεφτείς, η φράση σου λέει: "ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η χειρότερη μέρα της ζωής σου." και εγώ απαντάω: "ρε, άντε και γαμήσου!"
...όταν αναφέρεται σε άλλη μια μεγαλειώδη χριστιανική κλαπαρχιδιά:
μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι
μια απο τις δώδεκα διάνοιες που μαθήτευσαν κοντά στον Χριστό γράφει: "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών" (Ματθ. 5, 3). Με λίγα λόγια, μείνετε αγράμματοι και αμόρφωτοι και θα πάτε στον παράδεισο. Μα τι ήθος, τι γνώση και τι μεγαλείο αναβλύζει τέλος πάντων απο τις διδαχές τις εκκλησίας; Καλά, δεν είναι συγκλονιστικό το πόσο σοφά είναι τα λόγια αυτά; Γιατί σου λέει "καλά μαλάκας είσαι; που να μαθαίνεις τώρα πως λειτουργεί ο κόσμος, και τι είναι αλήθεια και τι όχι; αυτά είναι δύσκολα πράγματα. Μην ασχολείσαι με έννοιες όπως ελευθερία, έρευνα και επιλογή. Αποδέξου αυτά που σου λέμε εμείς σαν απόλυτες αλήθειες, όσο μπούρδες και αν σου φαίνονται, και θα είσαι ευτυχισμένος". Δακρύζω απο συγκίνηση στα σοφά τούτα λόγια. Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να πει βέβαια ότι, η φράση αυτή προδίδει μια μισαλλοδοξία απο την πλευρά των Εβραίων, επειδή τα χρόνια που γράφθηκαν αυτά, ο λαός τους ήταν μια αμόρφωτη, βρωμερή και τρισάθλια μάζωξη μίζερων, απολίτιστων και σιχαμένων βοσκών που ζήλευαν και μισούσαν λαούς όπως Αιγύπτιους, Έλληνες, Κινέζους και Ρωμαίους, που είχαν ήδη επιστήμες, έκαναν εμπόριο, διέσχιζαν τις θάλασσες και φιλοσοφούσαν για τα πάντα. Δηλαδή τι πειράζει που οι Εβραίοι τότε ακόμα γαμούσαν κατσίκες, κοιμόντουσαν με τις κότες, και επιστήμη για αυτούς ήταν πως να βγάλεις το κακάδι απο τη μύτη σου χωρίς να γίνεις αντιληπτός απο τους άλλους στην συναγωγή; Αυτή δεν είναι άλλωστε η πραγματική ευτυχία; Η γνώση είναι του διαβόλου, η άγνοια και η αμάθεια είναι του θεού!
...όταν λέει κάτι που δεν έχει κανένα νόημα:
το έξυπνο πουλί απο τη μύτη πιάνεται
το χαζό δηλαδή απο που πιάνεται, απο τα αρχίδια; Δεν μπορώ να καταλάβω τον παραλληλισμό που θέλει να μεταφέρει ο ποιητής. Εγώ πάντως αν έχω κάνει και χίλιες μαλακίες στη ζωή μου, άντε να πιάστηκα στις δυο, αλλά και πάλι το πουλί μου έμεινε ανέπαφο. Ίσως να υπάρχει φυσικά κάποια εξήγηση για το τι εννοεί η φράση, όμως ίσως να χάθηκε με το πέρασμα των χρόνων. Καθώς εγώ αγνοώ την προέλευση της, θα ήθελα να με διαφωτίσει κάποιος απο τους φίλους εδω πέρα, καθώς βαριέμαι να ψάχνω στο google σήμερα.
...όταν θέλει να πουλήσει σοφιστικέ μετριοφροσύνη:
ένα ξέρω, οτι δεν ξέρω τίποτα
Μεγαλειώδης ατάκα του Σωκράτη, που έχει φάει τόσο βιασμό όσο λίγες. Ο Σωκράτης χρησιμοποιούσε συνήθως αυτήν την τακτική για να εκμαιεύσει απαντήσεις απο τους συνομιλητές του, κυρίως σε ηθικά, πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα. Για παράδειγμα, ερχόταν ο χ,ψ πισωγλέντης και του έλεγε: "άνανδρο εστί το τάδε και το κείνα και μπλα μπλα μπλα" και ο Σωκράτης σκεφτόταν απο μέσα του "τι έλκω ο δύσμοιρος; έκαστος μαλακοκάβλιος ελθέτω και μυρρίων μαλακιών μεταφέρουσιν εν εμού, δεν εγαμιόσαντω λέγω;". Μετά όμως, σαν μαγκιόρος που ήταν απο τους λίγους, ρώταγε: "Οκ για να μιλάς για ανδρεία, τότε ξέρεις τι είναι, για πες μου και μένα να μάθω, που δεν ξέρω." Κάπως έτσι σιγά σιγά, με τη μέθοδο της μαιευτικής -με μικρά λογικά βήματα- έκανε τον κεφτέ με τον οποίο μιλούσε, να αναγνωρίσει το σωστό ή όχι της δήλωσής του, ή να βρει την απάντηση μόνος του -αν έκανε κάποια ερώτηση-. Ο Σωκράτης όμως, δεν ήθελε να εννοήσει οτι, δεν ξέρει απολύτως τίποτα για κανένα θέμα. Ξαναλέω, η παραδοχή της άγνοιάς του, είχε να κάνει με θέματα ηθικά, πολιτικά ή θρησκευτικά, με διλλήματα που δύσκολα μπορείς να πεις αν είναι κάτι σωστό ή λάθος και που είναι πάνω κάτω θέματα φιλοσοφικά και σίγουρα όχι απτά! Έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό που λέω τώρα, γιατί χιλιάδες φορές σε συζητήσεις με ανθρώπους που δεν σκαμπάζουν γρι απο επιστημονικά θέματα έχω ακούσει την παρακάτω τιτάνια μαλακία: "πως μπορείς να ξέρεις οτι αυτό που λέει η επιστήμη ισχύει; είσαι υπερόπτης! εγώ δεν ξέρω τι ισχύει και άρα εγώ ειμαι ο σοφός, γιατί ξέρω οτι δεν ξέρω τίποτα...". Τι λες ρε παπάρα αλήθεια; Αν κρεμάσω έναν τόνο σκατά ακριβώς πάνω απο το κεφάλι σου, και μετά αφαιρέσω το στερέωμα, δεν ξέρουμε με απόλυτη ακρίβεια οτι τα σκατά θα πέσουν πάνω σου, αν δεν επενεργήσει τίποτα άλλο σε αυτά, πέραν της βαρύτητας; Το ξέρουμε μια χαρά. Λες αν ρώταγες τον Σωκράτη που θα πάνε τα σκατά, να έλεγε "Δε ξέρω;" Ο άνθρωπος ήταν σοφός, δεν ήταν ηλίθιος. Ηλίθιοι είναι αυτοί που αντιγράφουν εκφράσεις μεγάλων ανθρώπων και τις ξερνάνε όπου να'ναι, είτε κολλάνε, είτε όχι. Η επιστήμη έχει ανακαλύψει χιλιάδες πράγματα και μας έχει δώσει πλέον γνώση αρκετή για να λέμε οτι ξέρουμε πολλά. Μπορεί να μην μπορούμε ακόμα να διαχειριστούμε καλά αυτή την γνώση, γιατί σαν είδος είμαστε για γέλια, όμως γνώση έχουμε και όποιος διαφωνεί τα βάζει μαζί μου, και όπως όλοι ξέρουμε δεν είναι φρόνιμο αυτό. Όπως θα έλεγε και ο Σωκράτης: "άπαξ κάποιος διαφώνησον με τις του Άλζα του τρισμέγιστου διδαχές, δια της ανιάτου νόσου της μαλακίας ασθενής εστί, τον μπούλον δε οφείλει να λάβει και εντολή εξ αυτού ότι ήπαγε γαμήσου δια πάντων των αιώνων και σκασμών βγάλοντων"........ γιατί σοφιστικέ μαλακίες πουλάω και εγώ αμα θέλω...
...όταν προσπαθεί να το παίξει Αϊνστάιν:
ο θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν
Όπως όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι του παρελθόντος, έτσι και ο Αϊνστάιν έχει πει μια-δυο μαλακίες. Αυτή ήταν μια απο αυτές, και μάλιστα ήταν και η αφορμή να παρεξηγηθεί απο πολλούς κύκλους, ως θρήσκος, ενώ στην πραγματικότητα ήταν αγνωστικιστής. Ο ίδιος ο Νιλς Μπορς είχε απαντήσει στον γνωστό επιστήμονα "Μη λες εσύ στο θεό τι να κάνει με τα ζάρια του!". Ο Αλβέρτος λοιπόν, είχε συλλάβει μια απο τις σημαντικότερες έννοιες του σύμπαντος, την γενική θεωρεία της σχετικότητας, που -εκλαϊκευμένα λίγο- λέει οτι, άμα πας πιο γρήγορα απο το φώς, τότε η κωλοτρυπίδα σου θα πηγαίνει πιο γρήγορα απο το στόμα σου και θα περάσει μέσα απο αυτό και σε κάποια φάση θα γίνεις ενέργεια. Η θεωρία επαληθεύεται στο μακρόκοσμο -στο διάστημα δηλαδή- δυστυχώς όμως σε υποατομικό επίπεδο δεν εφαρμόζεται , καθώς εκεί είναι τα λημέρια της κβαντικής φυσικής, η οποία υποστηρίζει την τυχαιότητα. Τότε η κβαντική φυσική ήταν ακόμα στα σπάργανα και οι θεωρίες της δεν είχαν την ευρεία αποδοχή των επιστημόνων, έτσι και ο Αϊνστάιν δεν είχε πεισθεί. Δεν του άρεσε ο παράγοντας τύχη, καθώς ήθελε ένα ντετερμινιστικό σύμπαν. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν έκανε λάθος βέβαια. Οπως αποδείχθηκε τελικά, η κβαντομηχανική όντως ισχύει και με σιγουριά μας λέει οτι σε υποατομικό επίπεδο, η ύλη συμπεριφέρεται πιο χαοτικά και απο το ελληνικό κράτος. Αγνοώντας το σύνολο τον επιστημών, έρχεται πλεόν ο κάθε αυτιάγγουρας και πουλάει πνεύμα, μιλώντας για μοίρες και πεπρωμένα και παπαριές, στηριζόμενος σε μια λάθος εκτίμηση του γνωστού επιστήμονα.
"ρε δεν υπάρχει μοίρα λέμε και τίποτα δεν είναι γραμμένο."
"όχι ο θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν, το πε και ο Αινστάιν"
Άντε ρε και γαμήσου, που μου ξέρεις τι είπε ο Αινστάιν, μπετόβλακα, που πιθανότατα πιστεύεις οτι το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο αναφέρεται στις πυγολαμπίδες. Όλοι κάποια στιγμή κάνουν λάθη και λένε κοτσάνες και κανείς δεν γλιτώνει από αυτόν τον κανόνα (εκτός απο μένα που τα λέω όλα τέλεια). Αν ζούσε τώρα ο Αλβέρτος όμως, θα παραδεχόταν οτι ο "θεός", όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά παίζει με τρισεκατομμυριόεδρα και τα ρίχνει και τόσο μακρια που ούτε καν τα βλέπουμε...