Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Κακός, Μαύρος Ψόφος: The post.

Όλοι μας έχουμε στην καθημερινότητά μας συναντήσει ανθρώπους, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μας επιβεβαιώνουν την θεωρία της εξέλιξης και αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο (σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και από πολύ χαζό πίθηκο). Υπάρχουν φορές, που κάποια άτομα κάνουν κάτι τόσο εκνευριστικό, που πραγματικά εύχεσαι να εξαφανισθούν από μπροστά σου εκείνη τη στιγμή, άλλες που θα ήθελες να πάρεις ένα μαδέρι και να αρχίσεις να μοιράζεις σουτάκια και τέλος υπάρχουν και φορές που επιθυμείς με όλη σου την καρδιά να τους επισκεφτεί ο φίλος μας ο Χάρων και με το δρεπάνι του να τους κόψει σε σερπαντίνες όλους! Και για μένα μπορώ να πω ότι ισχύει πολύ συχνά το τρίτο. Είμαι που είμαι ευαισθητούλης στη μαλακία, όταν δε αυτή συνδυάζεται με γαϊδουριά, χάνω κάθε έλεγχο. Σαφώς, δεν είμαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι. Υπάρχει μια λίστα που έχει δημιουργηθεί πλέον (με γνωστότερη ίσως το πασίγνωστο Θάνατος, του Mikeius) και που συνεχώς εμπλουτίζεται από άτομα της blog-κοινότητας, με κατηγορίες ανθρώπων που τους αξίζει κακός μαύρος ψόφος (εδώ άλλο ένα ωραίο παράδειγμα). Ανέκαθεν ήθελα και εγώ να συμπληρώσω στη συγκεκριμένη αυτή λίστα και νομίζω πλέον ότι ήγγικεν η ώρα!
Στους παρακάτω ευχόμαστε ολόκαρδα κακό, μαύρο, ζοφερό και βασανιστικό ΨΟΦΟ!



Στους ανώμαλους, που μέσα στα μέσα συγκοινωνίας, έρχονται και κάθονται δίπλα σου και σε ακουμπάνε, όταν έχει 70 τετραγωνικά μέτρα άδεια πιο δίπλα. ΣΕΒΑΣΟΥ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ ΧΩΡΟ ΜΩΡΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΜΑΙΜΟΥ!!!
Στους λοβοτομημένους τηλεθεατές, που βλέπουν Πάνια και Greek Idol και ότι άλλο βρωμερό σκουπίδι προσβάλει την νοημοσύνη μας, και λένε ότι τα βλέπουν για πλάκα μόνο. ΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑ, ενώ οι άλλοι, τα έχουν ως πηγή για την διδακτορική διατριβή τους στη ψυχολογία, στην κοινωνιολογία, ακόμα και στη πυρηνική φυσική. Ουστ ζώα!

Στις ηλίθιες γυναίκες που λένε: «Α είναι χαζό να δώσεις 2000 ευρώ για μια τσάντα μόνο και μόνο επειδή είναι μάρκας…εγώ διαλέγω μεν την ποιότητα, αλλά χωρίς υπερβολές», και μετά πάνε και αγοράζουν μια τσάντα με 1000 ευρώ...Please psof and rot.

Σε κάθε μαλακιστήρι με ηλίθιο κούρεμα σαν το παρακάτω:
Αγόρια και κορίτσια επιτρέψτε μου να σας συστήσω μια νέα σπουδαία ανακάλυψη της τεχνολογίας: ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ!!! Εσείς, που εμφανίζεστε έτσι δημόσια, πρέπει να γνωρίζετε ότι είστε η ενσάρκωση της βλακείας και της κακογουστιάς. Η εικόνα του αναμαλλιασμένου, κακογαμημένου πόκεμον που μόλις βιάστηκε από αγριογούρουνο, δεν είναι διόλου ελκυστική και δηλώνει μόνο πόσο εύκολα θύματα είστε, στην κάθε εποχιακή μόδα. Αν επιμένετε ότι η νοοτροπία και η εμφάνιση αυτή σας ταιριάζει, προτείνω να καλύψετε με τρίχες και το δεύτερο μάτι (τι να κάνεις την όραση σ’ αυτόν τον άπονο κόσμο) και να μπείτε τρέχοντας σε ένα υαλοπωλείο.

Στους ανυπόμονους καπνιστές, που μπαίνουν με τσιγάρο στο ασανσέρ. Σου είναι τόσο δύσκολο βρε γαμημένε να περιμένεις 2 λεπτά να τελειώσεις το τσιγάρο πριν μπεις, ή να περιμένεις 2 λεπτά να το ανάψεις; Ο χώρος είναι 1x1x2 και δεν θέλει και πολύ για να μπουκώσει. Και εγώ καπνιστής είμαι, αλλά σέβομαι το χώρο και τους άλλους. Θα γούσταρες, αν εγώ έκλανα μέσα στο ασανσέρ και έμπαινες εσύ μέσα μετά, ΜΑΛΑΚΑ;

Στους πανηλίθιους, που ξαφνικά σταματάνε και πιάνουν συζήτηση ή ψάχνουν τις τσάντες τους, ακριβώς πάνω στη πόρτα ενός κτηρίου ή δωματίου. ΚΟΥΝΑ ΤΗ ΚΩΛΑΡΑ ΣΟΥ ΒΡΕ ΖΩΟΝ, η πόρτα είναι για να μπαίνει-βγαίνει κόσμος όχι για να αναλύσεις με τον γνωστό σου τα ψυχολογικά σου προβλήματα, ούτε να ελέγξεις αν τελικά πήρες σερβιέτα ή όχι.

Σε αυτούς, που τα καλοκαιρινά βράδια κοιτάνε τον έναστρο ουρανό και με ρομαντικό τόνο ξεστομίζουν τη μεγαλύτερη παπαριά όλων των αιώνων. «Έπεσε ένα αστέρι»… Αλήθεια; Χτύπησε μήπως; Τούβλα παγκοσμίως, μάθετε επιτέλους ότι τα άστρα δεν ‘πέφτουν’. Η έννοια του πεσίματος προϋποθέτει την έννοια του ‘πάνω’ και του ‘κάτω’ που στο διαστημικό χώρο δεν ισχύει όπως το φαντάζεστε. Επίσης, αυτά που βλέπετε δεν είναι άστρα, είναι βράχοι…ή αλλιώς μετεωρίτες, στραβάδια!

Στους βρωμιάρηδες, που την ώρα που οδηγούν, ανοίγουν το παράθυρο και πετάνε κουτάκια από αναψυκτικά ή χαρτιά από τυρόπιτες στο δρόμο. Ρε κωλόγυφτε του κερατά, γαμώ το βόθρο από όπου ξεπήδησες, πως θα σου φαινόταν να σου στείλω σπίτι σου έναν κωλομπαρά αράπακλα, με μια πούτσα σα δέντρο, και αφού σε γαμήσει εσένα και την οικογένεια σου, να πετάξει τα γεμάτα προφυλακτικά στο χαλί και στο καναπέ; Το ζήτημα είναι αισθητικό δεν είναι οικολογικό. Όταν οδηγώ στην εξοχή, θέλω να βλέπω μόνο πράσινο και όχι το χαρτάκι από τα μπισκότα που έφαγες εσύ και η πουτανογυναίκα σου. ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ!

Σε κάθε ανεγκέφαλο πλάσμα που λέει ότι, η Eurovision είναι ‘μουσικός διαγωνισμός’. Εξορισμού η μουσική είναι τέχνη και ως εκ τούτου δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαγωνισμού. Δεν είναι άθλημα η μουσική γαμώ το κεφάλι σας! Επίσης, ατάλαντοι και άμουσοι καθυστέρες μου, με το που χαρακτηρίζεις τα τραγούδια αυτά σαν μουσική, προσβάλεις την ίδια την τέχνη. Οι ανταλλαγές 3 νοτών και τα ξενερωτικά κρωξίματα κάθε πουσταριού και πουταναριού στη σκηνή, δεν είναι τραγούδια. Είναι μελοποιημένες πορδές. Ψοφήστε!

Και μια που μιλήσαμε για την Eurovision θα αναφερθώ λίγο στη γηραιά πούστρα της ελληνικής τηλεόρασης. Κωστάλας... Τόσα χρόνια, έχουμε αυτή τη λόλα, να μας το παίζει άνθρωπος της τέχνης και της ποιότητας. Πατινάζ, συναυλίες κλασσικής, θέατρο και όπερα έχουν πάντα την μελιστάλαχτη φωνούλα του να μας εξηγεί και να σχολιάζει. Και πάει μετά η δικιά σου και βγαίνει Eurovision. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, επιλέγουν νέα μουνάκια ή νέους φλώρους για να δώσουν βαθμολογίες, αλλά τουλάχιστον άτομα, που ακόμα μπορούν και καυλώνουν. Και εμείς βγάζουμε ΤΙ;;; Τον ξεμωραμένο γερολιμοκοντόρο;;;; Ε ΟΧΙ! Που είναι η ποιότητά σου ρε υποκριτή; Και σαν τελειωτικό χτύπημα, τον βλέπω προχτές να είναι κριτής στο dancing with the stars... Κάνε μας τη χάρη και ψόφα, έστω καλλιτεχνικά, με μια πιρουέτα, με ένα par-t’on-poul-skatovlax, να ανανεωθεί επιτέλους ο τηλεοπτικός κόσμος. Σιχαμένε!

Στους νοητικά ανάπηρους, που περιμένουν το λεωφορείο ή το τρόλεϊ και στέκονται ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ για να κοιτάξουν αν έρχεται...Παιδιά το λεωφορείο είναι ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΑΣΠΡΟ και κατά 99,9999999% θα σταματήσει ακριβώς μπροστά σας...Μάλλον θα το δείτε και θα το αναγνωρίσετε όταν έρθει, no need to panic. Δεν κερδίζεις κάποιο γλειφιτζούρι με το να φωνάξεις πρώτος «Να το! Έρχεται!». Κερδίζεις όμως με την αξία σου μούντζες, κωλοδάχτυλα και γαμωσταυρίδια απο τους οδηγούς, των οποίων σπας τα αρχίδια. Τον πούλο σου και στην άκρη! Γκασμά!

Στους άντρες άνω των 20 και τις πουτσοσκαρφαλώστρες γκομενές τους, που χοντρομπαλαμουτίζονται μέσα σε καφετέριες και γενικά δημόσιους χώρους. Ξύπνα μαλάκα δεν είσαι μπέμπης πια. Αν δεν μπορείς να ελέγξεις το καυλοράπανο σου, δεν είσαι μάγκας, είσαι φλώρος. Αν θέλει καρότο η γκόμενα, την πηγαίνεις κάπου μοναχικά και της το δίνεις στο χέρι. Και νά ‘χες και τον υπερμούναρο να σε καβαλάει, να πώ πάει στα διάλα, έλα όμως που τις περισσότερες φορές η μπαζο-φακλάνα σου, με τα νάζια της, μου προκαλεί τάση προς εμετό. Μπλιάξ!

Στους γκουρμεδιάρηδες, που τρώνε πίτσες-εκτρώματα τύπου: «Ζαμπόν, τυρί, μπείκον, ανανά και μάγκο...» ΤΙ ΑΝΑΝΑ ΚΑΙ ΜΑΓΚΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΓΓΙ ΜΟΥ; «Τυρί, γαλοπούλα, παρμεζάνα, αρακά, κοφτό μακαρόνι και αγκινάρες...» ΕΛΕΟΣ! Θα μου πείς σε κάποιους αρέσουν οι περίεργες γεύσεις. Θα σου πω τότε εγώ την εξής συνταγή, να δοκιμάσεις: Τυρί, ζαμπόν, φασολάκια, αυγό στρουθοκαμήλου(όχι ομελέτα), δεξί αρχίδι αλιγάτορα(ψιλοκομμένο), σαντιγί και σιρόπι σοκολάτα. Μχλουαρδρρρρ μπλεαρδερδδδδ...

Σε κάθε ζώο που δεν απαντάει σε χαιρετισμούς όπως: καλημέρα, αντίο και καληνύχτα ή όταν λες ευχαριστώ. Θες-δε θες μαλακάκο, ζεις σε μια γαμωκοινωνία της οποίας τα μέλη, οφείλεις να αντιμετωπίζεις με κάποιο σεβασμό. Όταν σου λέω καλημέρα, δεν το κάνω γιατί με ενδιαφέρει αν θα έχεις καλή μέρα ή όχι, για την ακρίβεια ΖΜΠΟΥΤΣΑΜ τι μέρα θα έχεις! Το κάνω γιατί μάλλον πρόκειται να έχω μια συναλλαγή μαζί σου, και θέλω να είμαι σωστός απέναντι σου και να μη σε αγνοώ. Από εκεί και πέρα, δε πα να σου καεί το σπίτι, να σου γαμήσει ο θείος σου τη γυναίκα και να σε χέσουν 700 περιστέρια; Με αφήνει παγερά αδιάφορο. ΑΛΛΑ ΓΑΜΗΜΕΝΕ, αν δε θες να σε φτύσω στα μούτρα, μάθε να συμπεριφέρεσαι!

Τους μαλακοοπαδούς που όταν τσακώνονται για τις ομάδες τους μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο.
-Σε γάμησα χτες, τρία μπαλάκια σου έχωσα , δε σε χάλασε.
-Με γάμησε ο διαιτητής και το ξέρεις. Όταν σε είχα κάνει πελάτη στο Καραϊσκάκη όμως δε μίλαγες.
-Εγώ έχω πάρει 3 πρωταθλήματα στο Καραϊσκάκη ρε καραγκιόζη δε μου λέει τίποτα η νίκη σου
- Και εγώ έχω 7 κύπελλα και μόλις τελειώσω τις μεταγραφές θα τα ξαναπούμε στην έδρα μου.
Καταρχάς και εσύ και ο άλλος, το μόνο που κάνετε είναι να αλλάζετε κανάλια, να ξύνετε τα μπαλάκια σας και να καυχιέστε για τα κατορθώματα άλλων. Προπονητές και παίχτες του καναπέ, ειδήμονες του τηλεκοντρόλ και της μαλακίας. ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥΤΣΟ!

Στα κατακάθια της κοινωνίας που βάζουν το γαμημένο το παπάκι τους ή άλλη μηχανή, παράλληλα με το πεζοδρόμιο και καβαντζώνουν θέσεις παρκαρίσματος στο δρόμο. ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ πούστηδες. Ο δρόμος δε σας ανήκει. Αν θες να βρεις θέση να παρκάρεις όταν γυρίσεις, να ψάξεις όπως όλος ο κόσμος ρε μαλακάνθρωπε αλλιώς μη σώσεις να έχεις αυτοκίνητο. ΓΑΙΔΟΥΡΙ!

Στους μηχανόβιους που μας ζαλίζουν τα αρχίδια με το πόσο περιπετειώδης είναι η οδήγηση της μηχανής και οι βόλτες στα βουνά. Όσο εσύ τρέχεις στην εξοχή και καταπίνεις το ένα μυγάκι μετά το άλλο, εγώ είμαι αραχτός στην αμαξάρα μου, ακούω τη μουσικούλα μου και έχω και το μανάρι στο δίπλα κάθισμα να με τρίβει, για να μη πω τίποτα άλλο. Α και για αυτούς που έχουν αποφασίσει να κάνουν θόρυβο με το μαραφέτι τους και περνάνε γκαζωμένοι μέσα στις γειτονιές κάνοντας περισσότερο θόρυβο από το Apollo 11, μια λέξη θα πω… ΚΟΛΩΝΑ ρε πουστηδες!

Σε αυτούς που στο σινεμά αφήνουν ανοιχτό το κινητό και αν χτυπήσει απαντάνε κιόλας και μιλάνε σαν να είναι μόνοι τους στο δωμάτιό τους. «Ναι έλα. Όχι σινεμά είμαι. Δε πειράζει (ΤΙ ΔΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΒΡΕ ΓΑΜΩΣΠΙΤΕ). Ναι όταν τελειώσω πάμε για ποτάκι. Τι σου είπε η Τζένη τελικά θα έρθει η φίλη της; Να της που…» ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΡΕ ΚΑΡΚΙΝΙΑΡΗ! Δεν πληρώσαμε για να ακούμε εσένα. Αν δεν θες να βρεθεί το κινητό στο παχύ σου έντερο και να ακούς τον συνομιλητή σου dolby digital, μη τολμήσεις και το ξανανοίξεις στο σινεμά.

Στους ταρίφες που είναι ελεύθεροι και σε ρωτάνε που θες να πας για να αποφασίσουν αν θα σε πάρουν. ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΟΥ ΤΟ ΚΑΙΡΟ ΜΑΛΑΚΑ που θα μου κάνεις και ανάκριση. Θα με πάρεις και θα πεις και ένα τραγούδι. Και στο κόσμο που το δέχεται αυτό. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕ είναι υποχρέωσή τους να σε πάνε όπου τους πεις. Αλλιως να κατεβάσουν την σημαία και να πάνε σπίτια τους. Στα διάλα….

Στις γιαγάδες που μοιάζουν με αποξεραμένα σύκα και παρόλα αυτά όταν δουν μωρά τρέχουν να τα φιλήσουν και να τους τσιμπήσουν τα μαγουλάκια και να πούνε τις ίδιες κλασσικές μαλακίες λες και απευθύνονται σε σκυλάκια «τι είναι βρε;» «μπέμπα;», «μπέμπα;», «μπέμπα», «μπέμπα», «τι είναι βρε;», «μπέμπα;» «μπέμπα;», «τι είναι βρε;» ΕΕΕΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ;;; ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!! Απομακρύνσου από το μωράκι, που με το που το πλησίασες γέμισε σκόνη και σταμάτα να ζαλίζεις αυτό και εμάς με τα χαζοπαιγνίδια σου.

Κάπου εδώ θα σταματήσω, γιατί τα επίπεδα τσαντίλας έχουν χτυπήσει κόκκινο, και φοβάμαι μη κάνω κάνα κακό, γιατί κάποιοι από τους παραπάνω κυκλοφορούν δίπλα μου. Αν θέλετε να μοιραστείτε την τσαντίλα σας μη διστάσετε να συμπληρώσετε με δικές σας ιδέες. Και μη ξεχνάτε:
Ένας ΨΟΦΟΣ την ημέρα
κάνει το ΜΑΛΑΚΑ πέρα!!!

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ALZA WARS - Public Service Strikes Back!

Χθες έζησα μια μέρα γεμάτη ένταση και περιπέτεια. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τις εμπειρίες μου, για άλλη μια φορά με απόλυτη ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Μαζί ήρθε και ο Gabriel αυτή τη φορά, ο οποίος μπορεί να επιβεβαιώσει όλες μας τις εμπειρίες, για να μην έχουμε πάλι αμφισβητίες όπως στη προηγούμενη υπόθεση.
Ήταν ημέρα συννεφιασμένη και σκοτεινή. Η υγρασία που είχε η ατμόσφαιρα είχε δημιουργήσει ένα παχύ και αδιαπέραστο πούσι. Το “πούσι” στο δωμάτιο μου από την άλλη, ήταν λεπτό και καλλίγραμμο. Η ξανθιά γαλανομάτα, που τώρα ήταν λιπόθυμη στο κρεβάτι μου, μετά από 7 ώρες αχαλίνωτο σεξ, είχε αρχίσει να αναπνέει κανονικά ξανά. Χαμογέλασα και γύρισα το βλέμμα μου πάλι στο παράθυρο. Ήθελα να κοιτάξω απέναντι την ακρόπολη, αλλά η ομίχλη καθιστούσε κάτι τέτοιο αδύνατο. Έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα στο πούσι και αυτό διαλύθηκε αμέσως. Πάντα μου άρεσε να βλέπω την ακρόπολη πριν ξεκινήσω τη μέρα μου. Ντύθηκα και ετοιμάστηκα να φωνάξω τον μπάτλερ για να μας φέρει πρωινό, όταν είδα μήνυμα από τον Gabriel. Έλεγε ότι θα έρθει μαζί μου στην επόμενη βόλτα μου, αλλά ότι ήθελε Lamborgini αντί για Ferrari. No problem σκέφτηκα αν και θα έπρεπε να παραγγείλω μια. Σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα Ιταλία:
«Buongiorno. Voglio ordinare una Lamborgini
« Avremo bisogno di un nome, per il tuo ordine»
«Alza…»
«MAMA MIA!!!! Dire di no signore di più! È sulla sua strada
«Grazie
Έστειλα μήνυμα στον Gabriel να με συναντήσει στο Σύνταγμα σε κάνα μισάωρο. Αφού άφησα ένα γράμμα στη γκόμενα να μη με περιμένει, και να προχωρήσει στη ζωή της, και δίνοντας οδηγίες στο μπάτλερ για την άμεση απομάκρυνσή της από τη βίλλα, πήρα το ασανσέρ και κατέβηκα ισόγειο, για να βρω την Lamborgini να με περιμένει μπροστά στην εξώπορτα. Μπήκα μέσα και ξεκίνησα προς το Σύνταγμα. Στο δρόμο, κόσμος κοίταζε με δέος καθώς περνούσα και 5-6 γκόμενες λιποθύμησαν, με μια ματιά μου μόνο. Φτάνοντας, άραξα έξω από τα everest και περίμενα. Δυο λεπτά αργότερα ανοίγει η πόρτα και ένας τύπος με την απορία, αλλά και τον θαυμασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, με ρώτησε : «είσαι ο Alza;». «Είμαι! Και εσύ πρέπει να είσαι ο Gabriel. Μπες μέσα και βάλε ζώνη». Μπήκε με το χαμόγελο στα χείλη. Εγώ δεν χαμογέλασα για να του κόψω τον αέρα από την αρχή, στην περίπτωση που ήταν καμία λούγκρα και ήθελε να μου τη πέσει. Ξεκινήσαμε όμως με καλή διάθεση τη βόλτα μας. Πού να ξέραμε τότε τι μας επιφύλασσε η μοίρα… Η μέρα μας ομολογώ ήταν μια περιπέτεια, ακόμα και για μένα. Ήταν μια περιπλάνηση σε δρόμους που δεν είχα σκεφτεί να πάρω. Εγώ επαναστάτης; Εγώ ηγέτης του έθνους; Ο Gabriel πιστός κονιόρδος; Αλλά ας μην προτρέχω και ας τα πάρω με τη σειρά.
Αφού είπαμε τα βασικά, καταλάβαμε και οι δύο, ότι η ζωή του ήταν βαρετή και άδεια σε σχέση με τη δική μου για αυτό και δεν θα την περιγράψω εδώ, ούτε και λεπτομέρειες για τον ίδιο, όπως ζήτησε, και θα σεβασθώ την επιθυμία του. Πρώτη μας στάση ήταν το υπουργείο μεταφορών, καθώς έπρεπε να προμηθευτώ πινακίδες για το νέο αμάξι, μιας που μόλις είχε φτάσει.
Μπαίνοντας στο υπουργείο διαπίστωσα ότι δεν είχε πολύ κόσμο και θα μπορούσαμε να εξυπηρετηθούμε γρήγορα για να συνεχίσουμε τη τσάρκα μας. Φτάνοντας στον κισσέ για έκδοση πινακίδων, βρεθήκαμε μπροστά σε μια 50άρα κυρία η οποία μιλούσε στο κινητό της, και η οποία δεν μας πρόσεξε καθόλου. Περιμένοντας 1 λεπτό να τελειώσει, έριξα μια γρήγορη ματιά στο χώρο και παρατήρησα ότι οι εργαζόμενοι ήταν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Καφέδες παντού, μερικοί διάβαζαν εφημερίδες, άλλοι έπαιζαν πασιέντζες στον υπολογιστή, κάποιες κοπέλες βάφανε τα νύχια τους, και γενικά επικρατούσε πολύ χαλαρό κλίμα.
«Ναι άσε είμαι πολύ αγχωμένη και στεναχωρημένη, αφού σου λέω ο Κώστας της είπε ότι την αγαπάει. Ναι! Γι αυτό κιόλας ο Μάκης σκέφτεται να αυτοκτονήσει ή να κάνει κάτι ακόμα χειρότερο. Δεν ξέρω τι θα γίνει και φοβάμαι…» ακούστηκε η κυρία που μίλαγε, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
Το αίσθημα ιπποτισμού και αντρειοσύνης μου με ανάγκασε να επέμβω.
«Συγνώμη μαντάμ. Αν κινδυνεύει κάποιος θα ήθελα να βοηθήσω.»
«Περίμενε Κούλα. Ορίστε;» είπε κοιτάζοντάς με απορία εμένα και τον Gabriel.
«Άκουσα ότι κάποιος κινδυνεύει. Θέλω και μπορώ να βοηθήσω. Απλά πείτε μου που είναι ο Μάκης αυτός, να του μιλήσω.»
«Μα τι λέτε; …για μια τηλεοπτική σειρά μιλάμε…. ‘Τα μυστικά, της ζωής, της άλλης’ » είπε με αδιαφορία και γύρισε στο κινητό της.
Έμεινα για λίγο σκεφτικός και γύρισα προς τον Gabriel.
«Ρε μας κοροϊδεύει η καργιόλα; Μιλάει για σαπουνόπερες αντί να μας εξυπηρετήσει;»
«Καλά ρε Alza τι περιμένεις; Δημόσιο. Εδώ ξύνονται από το πρωί έως το μεσημέρι και δεν σέβονται καθόλου και τους πελάτες τους.»
«Ήξερα ότι είναι άσχημα τα πράγματα αλλά όχι τόσο. Θα επιβάλω την τάξη!»
«Μαντάμ!! Θέλω να βγάλω πινακίδες. Παρακαλώ, κλείστε το κινητό τώρα και βοηθήστε μας λίγο.»
«Μα δεν μπορείτε να δείτε ότι είμαι απασχολημένη; Τέλος πάντων. Συμπληρώστε αυτή την αίτηση και πάρτε υπογραφή από τον 1ο όροφο, πρωτοκολλήστε την στο 2ο, πάρτε σφραγίδα από τον 3ο, ελάτε εδώ για έγκριση και μετά θα παραλάβετε τις πινακίδες σας από τον 4ο
Στον 1ο όροφο άρχισαν τα νεύρα.
«Δεν μπορούμε να σας υπογράψουμε αυτή τη στιγμή, ελάτε αύριο.»
«Δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν μπορείτε να υπογράψετε;»
«Βασικά έχουν τελειώσει τα στυλό, αλλά κανείς δεν πάει στην αποθήκη να φέρει»
«Και γιατί δεν πάει κανείς; Δεν χρειάζεστε στυλό για τη δουλειά σας;»
«Χρειαζόμαστε, αλλά δεν είναι ευθύνη μας να ασχολούμαστε με προμήθειες γραφικής ύλης, και περιμένουμε την υπεύθυνο του τμήματος να το κανονίσει με τη γραμματεία.»
«Αστειεύεστε φυσικά». Είπα και το μάτι μου γυάλισε, «Για να μην υπογράψετε την αίτηση με το ΑΙΜΑ ΣΑΣ, τσακιστείτε ΤΩΡΑ και φέρτε στυλό.»
«Μα…..»
«Μαμούνια! Στυλό ΤΩΡΑ» και το δολοφονικό βλέμμα κάρφωσε τον υπάλληλο, ο οποίος ευθύς αμέσως λέρωσε το παντελόνι του.
«Alza… Έχω εγώ στυλό. Μη χαλάσουμε τη μέρα μας για τους μαλάκες.» μπήκε στη μέση ο Gabriel.
Υπέγραψαν και φύγαμε για τον 2ο. Εκεί τα πράγματα δεν έγιναν καλύτερα.
Ο υπάλληλος βαριόταν που ζούσε προφανώς:
«Για να σας πρωτοκολλήσουμε την αίτηση, πρέπει να πληρώσετε το αντίτιμο των 50 ευρώ για το παράβολο και να μας φέρετε την απόδειξη. Το ταμείο είναι στο ισόγειο. Ευχαριστώ.» και έκανε να κλείσει το παραθυράκι του κισσέ, αλλά το χέρι μου ήταν εκεί να σταματήσει τη πορεία.
«Πρώτον, γιατί να πληρώσω για μια σφραγίδα; δεύτερον γιατί δεν μου το πάτε από την αρχή, για να μη τρέχω; και τρίτον αν δεν μου αρέσουν οι απαντήσεις θα αρχίσει ο τελεμές.»
«Μα κύριε η πρωτοκόλληση κοστίζει ώρα για τον εργαζόμενο και πρέπει να χρεωθεί. Επίσης η διαδικασία έχει αλλάξει. Ίσως βέβαια να μην έχει ενημερωθεί σωστά το προσωπικό στο 1ο όροφο.»
«Και πότε έγινε η αλλαγή στη διαδικασία;»
«Πριν 2 χρόνια….»
«Δηλαδή, 2 χρόνια τώρα, κάνετε τον κόσμο να ανεβοκατεβαίνει, επειδή είσαστε τόσο τεμπέληδες και άχρηστοι, που ούτε μια ενημέρωση στο ίδιο σας το κτήριο δεν μπορείτε να επιτύχετε; Και θέλετε να κάνετε και απεργίες υπέρ των δικαιωμάτων σας ρε ΑΛΗΤΕΣ; Είστε η ντροπή των δημόσιων και παίρνετε και τους αξιόλογους στο λαιμό σας. Τόσα χρόνια ρεμάλια σαν εσάς, μπαίνουν και μολύνουν τον δημόσιο τομέα. Άτομα που βρίσκονται εδώ, μόνο και μόνο γιατί η μάνα τους έκανε ΤΣΙΜΠΟΥΚΙΑ στον εκάστοτε πολιτικό. Άτομα σαν και εσάς, που προωθούν την αδικία και την αναξιοκρατία, που εκκολάπτουν ληστές και απατεώνες και που τελικά απομυζούν το αίμα της χώρας. ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΩΜΩΔΙΑ!!!»
Κεραυνοί και βροντές ακούστηκαν απ’ έξω καθώς η φύση, συμφωνούσε μαζί μου και ήταν εκεί για να μου συμπαρασταθεί.
«ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΑΡΧΙΔΑ;» είπε ένα νταμάρι που πετάχτηκε από το δωμάτιο του υπευθύνου (ο αρχιξύστης).
«Εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς και θα κάνουμε για πάντα. Το ρουσφέτι πάντα θα υπάρχει και εμείς θα είμαστε πάντα εδώ να το διατηρούμε. Και τώρα θα σε πετάξουμε έξω, γιατί μας τα ‘πρηξες. Ηρακλή, Τάσο, Μήτσο, Βάγγο, Αντώνη, Γιώργο, Φώτη και Λίτσα, ελάτε να του μάθουμε τρόπους» Είπε και κινήθηκε αργά προς τα μένα.
«Αφεντικό θα πάρουμε επίδομα αν τον δείρουμε;» Πετάχτηκε ένα από τα νταμάρια.
«Εννοείται!!! Και bonus και αύξηση και 3 μέρες άδεια!» απάντησε ο ξετσίπωτος.
«ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ!!!!» απάντησα ευφυέστατα.
Οι 7 άντρες που σηκώθηκαν και άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου, ήταν όλοι γεροδεμένοι ή θεόχοντροι, αυτό όμως που πραγματικά με φόβισε, ήταν η ΛΙΤΣΑ. Η Λίτσα ήταν μια τεράστια, αηδιαστική μπάλα λίπους με φάτσα χειρότερη από goblin που έχει τρακάρει με αεροπλανοφόρο και έχει κάνει αποτυχημένη πλαστική. Η ματιά της ήταν αρκετή για να σε ακινητοποιήσει. Κατάφερα και τράβηξα το βλέμμα εγκαίρως, όμως γυρνώντας προς τον Gabriel, είδα ότι είχε γίνει πέτρα όταν την κοίταξε. Έριξα ένα πανίσχυρο βλέμμα στον Gabriel και συνήλθε.
«Θα είσαι δίπλα μου στην επικείμενη μάχη;» τον ρώτησα ταρακουνώντας τον από τους ώμους. Κρύος ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπο του και είμαι σίγουρος ότι του φύγε και μια πορδίτσα, γιατί κάτι μύρισα, αλλά στο τέλος είπε:
«Ήρθα για την περιπέτεια, και δεν θα σε εγκαταλείψω τώρα!»
Πλάτη με πλάτη στηθήκαμε ενώ οι 8 αντίπαλοί μας, μας περικύκλωναν απειλητικά. Με το ένα χέρι μπροστά από τα μάτια, για να μη βλέπω τη σκατόφατσα της χοντροφακλάνας και ξεράσω, είχα το άλλο εκτεταμένο σε αμυντική στάση Jiouitsou-Pitsou-Mitsou. Δεν ανησυχούσα τόσο για μένα, όσο για τον Gabriel τον οποίο είχα υπό την προστασία μου και τον οποίον ένιωθα τώρα να τρέμει. Έπρεπε να κινηθώ γρήγορα και αποφασιστικά. Ο πρώτος δημόσιος που με πλησίασε, προσπάθησε να μου ρίξει μπουνιά στη μούρη, αλλά τον πρόλαβα και έριξα κουτουλιά πρώτος στη μπουνιά του. Τα κόκκαλα του χεριού έγιναν θρύψαλα από την σύγκρουση και κατόπιν του κατάφερα ένα χτύπημα από ψηλά, χτυπώντας το κεφάλι του με τέτοια δύναμη, που ο εγκέφαλος του βγήκε από το κώλο του. Είχα χάσει όμως πολύτιμα δευτερόλεπτα. Δυο άλλα γουρούνια είχαν αρπάξει τον Gabriel από το λαιμό ο ένας, και από τα αρχίδια ο άλλος. Αλληθώρισα στη προσπάθεια να στείλω δυο δολοφονικά βλέμματα ταυτόχρονα αλλά το κατάφερα, και οι αντίπαλοι του Gabriel ακινητοποιήθηκαν προς το παρόν. Τότε ο Gabriel βρήκε την ευκαιρία και ελευθερώθηκε, άρπαξε μια καρέκλα και άρχισε να κοπανάει με μανία τον πρώτο από τους δυο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία του υπέρτατου κακού, πολύ κοντά μου. Φαντάστηκα ότι η Λίτσα ετοιμαζόταν για την επίθεσή της. Κλείνοντας τα μάτια γύρισα απότομα και έσκασα ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο. Τα τέλεια δόντια μου καθρέφτισαν την απόκοσμη βρωμερή της μάπα και πάγωσε και η ίδια από την ασχήμια της. Εκμεταλλευόμενος την αδυναμία της, όρμησα μπροστά και προσπάθησα να πιάσω το κεφάλι της. Δυστυχώς επειδή είχα κλειστά μάτια, έπιασα διάφορα μαλακά και ζελεδιάρικα κομμάτια πριν φτάσω σε κάτι που έμοιαζε με λαιμό ταύρου. Τον γύρισα απότομα και τον έσπασα. Κατόπιν γύρισα το κεφάλι της προς το μέρος των άλλων νταμαριών και χρησιμοποίησα το δικό τους όπλο εναντίων τους. Ένας-ένας οι δημόσιοι έπεφταν θύματα της σιχαμερής Λίτσας της καργιολίτσας. Όταν και ο τελευταίος ήταν κάτω γύρισα προς τον Gabriel ο οποίος κοπανούσε ακόμα τον εχθρό του με τη καρέκλα.
«Είμαστε οκ Gabriel μπορείς να σταματήσεις τώρα.» του είπα, όσο πιο ήρεμα μπορώ για να τον ηρεμήσω. Κατόπιν γύρισα στον υπάλληλο που είχα μιλήσει στην αρχή και του είπα:
«Τώρα μήπως να μου φέρνατε τις πινακίδες που χρειάζομαι…;»
«Μάλιστα…» είπε ψελλίζοντας και έτρεξε πανικόβλητος πάνω, για να κατέβει μετά από 2 λεπτά με 100 πινακίδες στα χέρια.
«Παρακαλώ διαλέξτε όποιο ζευγάρι θέλετε, ή πάρτε τες όλες. Ορίστε και η άδεια κυκλοφορία σας και οτιδήποτε χρειαστείτε είμαστε εμείς εδώ.» είπε με τρεμάμενη φωνή και σκυφτό το κεφάλι.
«Ωραία…ευχαριστώ…ελπίζω να είσαστε το ίδιο εξυπηρετικοί και στο μέλλον με τους υπόλοιπους πελάτες σας…αλλιώς μπορεί να χρειαστώ και κάτι άλλο…..» είπα με νόημα, και γνέφοντας στον Gabriel φύγαμε.
Στο δρόμο μείναμε για λίγο σιωπηλοί και έτσι άνοιξα το ράδιο. Ο εκφωνητής έλεγε τα νέα για το πώς μετά την επίσκεψη κάποιου ‘Alza’ και ενός ‘Gabilel’ στο υπουργείο, οι εργαζόμενοι εκεί άρχισαν να δουλεύουν σε φρενήρης ρυθμούς. Ήδη είχε μαζευτεί κόσμος ο οποίος επευφημούσε και ζητούσε τον άγνωστο ήρωα να περάσει και από τις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες. Ο Gabriel συνοφρυώθηκε. «‘GABRIEL’ ρε μαλάκες, τι ‘Gabilel’;;; Εμείς το κάναμε αυτό εε; Καλή φάση. Τελικά είσαι υπερβολικά γαμάτος τύπος ρε Alza. Κανόνισες και τα 7 άτομα μόνος σου ενώ εγώ δυσκολεύτηκα στον ένα.»
«Εντάξει κοίτα, είναι λογικό να την πέφτουν όλοι σε μένα γιατί είμαι ο καλύτερος, αλλά και εσύ δεν τα πήγες άσχημα. Ας τα αφήσουμε αυτά όμως και ας απολαύσουμε τη βόλτα επιτέλους. Να βγάλουμε λες την Lamborgini στην εθνική να το πατήσουμε;»
«Μέσα με ΧΙΛΙΑ!»
Βγήκαμε εθνική με το νέο cd των Blind Guardian να παίζει στο FULL και 10 λεπτά αργότερα οδηγούσαμε στη παραλία της Χαλκίδας. Αναγκάστηκα να κόψω ταχύτητα και να πέσω στα 60 χλμ/ώρα μια που το όριο ήταν 50. Η ατυχία έριξε στο δρόμο μας ένα μπλόκο με έναν πανηλίθιο μπάτσο, ο οποίος θεώρησε ότι έπρεπε να με σταματήσει γιατί ξεπέρασα το όριο. Ατυχία για αυτόν φυσικά…
Αφού σταμάτησα άνοιξα το παράθυρο και περίμενα τον μπάτσο να έρθει κοντά. Οι υπόλοιποι τρείς συνάδελφοι του, έμειναν στο περιπολικό και κάπνιζαν. Όταν έφτασε είπε με το υπεροπτικό ύφος που έχουν πολλοί τραμπούκοι του σιναφιού του.
«Άδεια και δίπλωμα παρακαλώ, και χαμηλώστε και αυτή την ηχορύπανση.»
Δεν ήθελα να δώσω συνέχεια και απλά έδωσα τα χαρτιά μου. Τα κοίταξε χωρίς ουσιαστικά να τα διαβάζει και είπε ειρωνικά:
«Κύριε το ξέρετε ότι έχετε περάσει το όριο ταχύτητας και ότι τρέχατε υπερβολικά;»
«Τι λέτε κύριε τροχονόμε; Πήγαινα με 60, γιατί τόσο πάει στο ρελαντί αυτό το αυτοκίνητο. Για να πάω πιο αργά θα πρέπει να σβήσω τη μηχανή και να σπρώχνω. Επίσης δεν πιστεύω ότι το 60χλμ/ώρα είναι υπερβολική ταχύτητα, ούτε ότι το 50 είναι σοβαρό όριο για τέτοιο δρόμο.»
«Κοιτάτε να δείτε, για εμάς εδώ στη Χαλκίδα, η ασφάλεια είναι το παν. Δεν μπορεί να έρχεστε εσείς οι Αθηναίοι να τρέχετε όσο γουστάρετε. Καταλάβατε;»
Εκείνη τη στιγμή ένα κόκκινο Honda Civic πέρασε δίπλα μας με 400 χλμ/ώρα. Ο μπάτσος γύρισε ξαφνιασμένος και ευθύς τράβηξε τον ασύρματο από τη ζώνη του.
«Μπλόκο 12-3 καλεί κέντρο, όβερ! Λαμβάνεις κέντρο; Οβερ»
«Κέντρο λαμβάνει, όλα καλά Μήτσο;»
«Μαλάκες είδατε το νέο Civic του Κωστή; Γαμάει!! Μόλις πέρασε από δίπλα μου. Πολύ καλά κρατήματα. Μόλις τελειώσω από εδώ θα τον πάρω να πάμε βόλτα. Θα τα πούμε σε λίγο. Όβερ.» Και γύρισε πάλι προς τα μας.
«Λοιπόν τι λέγαμε; Α ναι. Υπερβολική ταχύτητα κύριοι, το πρόστιμο είναι 500 ευρώ και αφαίρεση διπλώματος για 7 μήνες, εκτός αν θέλετε να μου δώσετε 300 τώρα και να το ξεχάσουμε το θέμα…» είπε χαμογελώντας σαν να κάνει πλάκα…
«Συγνώμη, το ιπτάμενο αμάξι που πέρασε, το οδηγεί κάποιος γνωστός σας; Δεν θα τον γράψετε;» Ρώτησα ενώ άρχισα να βουρλίζομαι πάλι.
«Είμαι σίγουρος ότι υπήρχε κάποια σοβαρή ανάγκη, για να πηγαίνει λίγο βιαστικά για αυτό και δεν μπορώ αν επέμβω. Παρακαλώ εσείς να κοιτάτε τη δουλειά σας και να οδηγείτε πιο προσεκτικά.» είπε με θράσος ο τραγελαφικός τύπος.
Εκείνη τη στιγμή στο απέναντι πεζοδρόμιο περνούσε μια γριούλα και δυο νεαροί, οι οποίοι με το που έφτασαν την ηλικιωμένη, της άρπαξαν τη τσάντα, την έριξαν κάτω και άρχισαν να τρέχουν.
«Εκεί ληστεία! Κάντε κάτι». Πετάχτηκε ο Gabriel.
«Σας παρακαλώ, έχουμε δουλειά εδώ σημαντική. Ασφάλεια έχετε;» ρώτησε απαθής, το σκουπίδι. Οι άλλοι μπάτσοι επίσης κοιτούσαν αδιάφορα τη σκηνή, ενώ οι ληστές απομακρυνόντουσαν. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Με τρία σάλτα βρέθηκα 3οο μέτρα απέναντι στους νεαρούς ληστές, και με μια φάπα τους ξάπλωσα και τους δυο. Έδωσα την τσάντα στη γριούλα και γύρισα προς τους μπάτσους με την τσαντίλα να διαγράφεται στο πρόσωπό μου. Ο Gabriel κατάλαβε και λούφαξε όσο πιο βαθιά μπορούσε στο κάθισμα.
«Ως πότε άλλοι θα κάνουν τη δουλειά σας; Κάθεστε εδώ και κωλοβαράτε, κοροϊδεύοντας τον κόσμο ότι τηρείτε την τάξη, όταν υπάρχουν άνθρωποι, που πραγματικά χρειάζονται την βοήθειά σας και εσείς αδιαφορείτε! Μαγκιά και κλανιά εκεί που σας παίρνει μόνο είστε, ΛΟΥΓΚΡΕΣ. Ποιος ο λόγος να σας πληρώνουμε ρε, αν το μόνο που κάνετε είναι να στήνετε μπλόκα σαν πουτάνες, με μόνο σκοπό να μας τρώτε τα λεφτά; Προσβάλετε τη στολή που φοράτε. ΖΩΑ!» είπα σχεδόν κόκκινος από θυμό.
Ο πρώτος μπάτσος που συνήλθε από το σοκ, έβγαλε το όπλο του και είπε: «Συλλαμβάνεσαι για αντίσταση κατά της αρχής.» Τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Σηκώνοντας τα όπλα τους ψηλά.
«Τολμάτε να σηκώνετε όπλο σε άοπλο πολίτη ρε καθυστερημένοι; Μα είναι δυνατόν να αφήνουν τέτοια ζώα να γίνονται αστυνομικοί; Κατεβάστε τα όπλα σας κάτω πριν χτυπήσετε…» είπα και όταν είδα ότι δεν το κάνουν, τους έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα αρκετό για να τους ακινητοποιήσει για μερικά δευτερόλεπτα. Κατόπιν έριξα ένα άλμα και μετά από δυο τριπλά άξελ, τρία τετραπλά λούτς και δυο ανάποδες κωλοτούμπες στον αέρα, προσγειώθηκα (στα δυο πόδια) από πίσω τους. Έτσι όπως ήταν στημένοι σε τριάδα, ήταν πολύ εύκολο για μένα να πιάσω τα κεφάλια τους και να τα κοπανήσω τόσο δυνατά που ουσιαστικά ενώθηκαν και τώρα είναι σιαμαίοι και οι τρεις! Τον τέταρτο που είχε μείνει κοντά στην Lamborgini, τον αποτέλειωσα χρησιμοποιώντας το σήμα ενός άλλου μπάτσου σαν αστεράκι νίντζα. Το πέταξα με ανυπολόγιστη δύναμη και ταχύτητα που τον πέτυχε στο στέρνο και τώρα ο συγκεκριμένος μπάτσος είναι σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο. Χαλάρωσα λίγο και κοιτώντας γύρω μου παρατήρησα για πρώτη φορά ότι είχε μαζευτεί κόσμος γύρω από την γριούλα και χειροκροτούσε.
«Μπράβο μεγάλε!», «Δείξτους ότι δεν τους ανεχόμαστε άλλο», «Παιδιά είδα στις ειδήσεις την κάμερα από το υπουργείο, είναι ο Alza!!!», «Είμαστε μαζί σου Alza!», «Αlza, Alza!»,
«οδήγησε τον κόσμο σε επανάσταση Alza!!! Και εγώ θα είμαι δίπλα σου, πιστός για πάντα!» ακούστηκε η φωνή του Gabriel από πίσω μου καθώς με χτυπούσε στον ώμο. «Τελικά λες να είναι λούγκρα;» σκέφτηκα αλλά δε μίλησα…
Χαιρέτησα τον κόσμο διακριτικά και αφού λιποθύμησαν 10-12 γκόμενες, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε πίσω. Στο δρόμο δεν μπορούσα να μη τα σκέφτομαι. Έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω. Αν ήθελαν ηγέτη έπρεπε να σκεφτώ πολλά. Αυτοί που είχαμε δε σκαφτόντουσαν ποτέ, για αυτό είχαμε και αυτά τα χάλια. Ήθελα όμως αυτή τη θέση; ήθελα αυτή την ευθύνη; Ήθελα τον Gabriel να με ακολουθεί παντού μια ζωή; Δεν ξέρω. Το μέλλον σίγουρα επιφυλάσσει πολλά και θα το κατευθύνω όπως πρέπει όταν θα έρθει η ώρα….

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ο καλός, ο κακός και η άσχημη

Η περασμένη εβδομάδα ήταν αρκετά επεισοδιακή και σε αυτό το post θα προσπαθήσω να περιγράψω τις περιπέτειες μου, με κάθε λεπτομέρεια και ακρίβεια που μπορώ να θυμηθώ. Κάποια από τα γεγονότα που θα παραθέσω, ίσως σοκάρουν ή προκαλέσουν κάποια δυσπιστία στον αναγνώστη, όμως σας διαβεβαιώνω ότι είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Τη Δευτέρα το απόγευμα λοιπόν, χρειάστηκε να πάω στο super market να ψωνίσω. Με αφορμή τα ψώνια, αποφάσισα να πάω με την Ferrari 458 Italia που έχω, καθώς η Porsche Carrera μου, έχει μικρότερο πορτ-μπαγκαζ και δεν θα χώραγε τα ψώνια. Ήταν καλή ευκαιρία επίσης να βάλω και βενζίνη στη Ferrari, μια που είχα να την οδηγήσω καιρό και το ντεπόζιτο ήταν άδειο σχεδόν. Στο δρόμο, πολύς κόσμος με κοίταζε με θαυμασμό και 5-6 γκόμενες λιποθύμησαν όταν τους έριξα το πολλά υποσχόμενο και αετίσιο βλέμμα μου, ωστόσο δεν είχα καιρό να τις μαζέψω και να τις πάω σε κάποιο νοσοκομείο, άσε που αν σταμάταγα θα είχαμε μετά δράματα και οδυρμούς και δεν τα γουστάρω αυτά.
Με τα πολλά, στο πρώτο βενζινάδικο που συνάντησα, έπαθα σοκ αντικρίζοντας την τιμή της βενζίνης. 1,59 το λίτρο!!!!???? Η έκπληξή μου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν βγαίνω συχνά για να βάλω βενζίνη και δεν ξέρω τις τιμές, καθώς τέτοιες δουλειές τις έχει αναλάβει ο μπάτλερ. Τσαντίστηκα άσχημα και σκέφτηκα ότι εγώ σε αυτόν τον πούστη δεν βάζω ούτε στάλα. Για να μη παρεξηγηθώ, τα λεφτά δεν τα έχω ανάγκη. Λεφτά έχω με τη σέσουλα. Πολλά λεφτά λέμε. Πονάει όμως η ψυχή μου με την ακρίβεια που υπάρχει, γιατί στεναχωριέμαι για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε εσείς οι φτωχοί. Κατανικώντας την τσαντίλα μου, πάτησα γρήγορα γκάζι, γιατί λίγο ακόμα και θα έμπαινα μέσα να τα ισοπεδώσω όλα. Σε λιγότερο από 2 δευτερόλεπτα πήγαινα με 280 χλμ/ώρα και τσέκαρα με την άκρη του ματιού τις τιμές στα βενζινάδικα που περνούσα. 1,61 εδώ, 1,63 παρακάτω, 1,61 ξανά, 1,69 στο επόμενο….1,69?????? Εκεί δεν άντεξα. Τα φρένα σφύριξαν και η άσφαλτος δίπλωσε κάτω από τις ρόδες μου, προσπαθώντας με δυσκολία να ικανοποιήσει ταυτόχρονα 2 από τους παγκόσμιους φυσικούς νόμους: την αρχή διατήρησης της ορμής και το θέλημά μου. Μπαίνοντας με τις πάντες στο βενζινάδικο, σταμάτησα μπροστά στο πρώτο μηχάνημα άντλησης. Βγαίνοντας από τη Ferrari αμίλητος, έριξα ένα δολοφονικό νεύμα στον πακιστανό υπάλληλο κάνοντας τον να καταλάβει ότι θέλω να γεμίσει το ντεπόζιτο στα γρήγορα, να καθαρίσει τα τζάμια, να τσεκάρει τα λάστιχα, να αλλάξει λάδια, να τσεκάρει τα μπουζί και να μου πει που είναι το αφεντικό του.
-Ο κυρ Γιούργους έκει πάει στο τουαλέτα, αλλά τα γκυρίσει σε λίγου. Απάντησε τρομοκρατημένος ο υπάλληλος.
Απέσυρα το βλέμμα για να μη κατουρηθεί πάνω του και βάδισα ατρόμητος προς το γραφείου του ληστή-βενζινά. Μπαίνοντας μέσα αντίκρισα έναν αρκετά ηλικιωμένο κύριο, αξύριστο, με το μισό πουκάμισο μέσα από το παντελόνι και το μισό έξω. Κάπνιζε τσιγάρο και μόλις μπήκα με κοίταξε με βαρεμάρα και έμοιαζε κάπως έτσι:

-Καλημέρα, ξέρετε που είναι ο Γιώργος που έχει το πρατήριο; ρώτησα ευγενικά.
-Εγώ είμαι. Τι θες; απάντησε με ύφος γεμάτο αγένεια και υπεροψία.
Φούντωσα. Ένα πράγμα που σιχαίνομαι στο κόσμο είναι η αγένεια. Από μικρός έμαθα ότι τον σεβασμό τον κερδίζει κανείς. Δεν χαρίζεται. Ίσα-ίσα χάνεται αμέσως, απέναντι σε ανθρώπους που δεν έχουν τρόπους. Ταυτόχρονα προβληματίστηκα. Ήξερα ότι το δολοφονικό μου βλέμμα δεν πιάνει σε γέρους. Οι ηλικιωμένοι, ειδικά οι αγενείς, δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν. Έχουν την (λανθασμένη) άποψη, ότι όλοι πρέπει να τους σέβονται, επειδή είναι χούφταλα. Ταυτόχρονα, νομίζουν (επίσης λανθασμένα) ότι μπορούν να τη γλιτώσουν από σχεδόν οτιδήποτε κάνουν ή λένε και βασίζονται στο σεβασμό των άλλων για να το πετύχουν. Αυτό που δεν ξέρουν οι απόγονοι του Mumm-Ra, του παντοτινού, είναι ότι ο Alza δε μάσησε ποτέ από τέτοια.
-Θέλω να μου πεις, γιατί όταν οι άλλοι βενζινάδες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που προμηθεύουν την ίδια βενζίνη με σένα, έχουν τιμές απο 1,59 με 1,64, ενώ εσύ την έχεις 1,69. Απάντησα αυστηρά πλέον, ελπίζοντας ότι θα τρομάξει και θα απολογηθεί καθώς και ότι θα διορθώσει αυτή την αδικία.
-Έχω έξοδα. Άμα δε σ' αρέσει μη βάζεις. Μου απάντησε με το ίδιο αγενές ύφος και μου γύρισε τη πλάτη, μουρμουρίζοντας κάτι που ακούστηκε σαν να με βρίζει από μέσα του.
Σκέφτηκα να του σπάσω τα κόκκαλα επιτόπου, αλλά συγκρατήθηκα γιατί έχω έναν κανόνα. Πρώτα λογική και μετά ξύλο.
-Θα φύγω και θα έρθω αύριο πάλι. Αν μέχρι τότε η τιμή της βενζίνης δεν είναι στα φυσιολογικά πλαίσια, θα σε βάλω πίσω στο τάφο από όπου ξεφύτρωσες, ζοφερό μίασμα του κάτω κόσμου!
Έφυγα πριν προλάβει να αντιμιλήσει. Φτάνοντας στον πακιστανό έριξα άλλο ένα από τα όλο νόημα βλέμματά μου και αυτός έφυγε για να φέρει ρέστα από το 500ευρω που θα του έδινα. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και περίμενα και μετά από 1 λεπτό είδα τον υπάλληλο, ακολουθούμενο από τον υπερήλικα, ο οποίος ερχόταν προς το μέρος μου.
-Άκουσε να δεις, είπε τελικά όταν έφτασε, εμένα μην με απειλείς. Στο δικό μου βενζινάδικο κάνω εγώ κουμάντο κατάλαβες; Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι κρατούσε ακόμα το τσιγάρο αναμμένο δίπλα στις αντλίες βενζίνης.
-Συνειδητοποιείς ότι είσαι με αναμμένο τσιγάρο δίπλα στη βενζίνη; Εσύ μπορεί να είσαι έτοιμος να κοιμηθείς τον αιώνιο ύπνο, αλλά υπάρχει κόσμος εδώ. Δεν σκέφτεσαι κανέναν; Δεν σέβεσαι τίποτα;
-Στο βενζινάδικό μου καπνίζω όπου, και όποτε γουστάρω. Δε θα μας πεις από εσύ. Άκου εκεί.
Και ρουφώντας την τελευταία τζούρα έριξε τριτσικόνι στο τσιγάρο στέλνοντας το να χτυπήσει στο καπό της Ferrari μου!!! Το τσιγάρο έκανε γκελ στο καπό και τινάχθηκε ψηλά πάλι, με τροχιά τέτοια, που θα έπεφτε σε ένα μικρό λάκκο με εύφλεκτο υλικό. Οι αισθήσεις βάρεσαν κόκκινο. Από τη μία έπρεπε να ξεπλύνω την προσβόλα που έγινε σε βάρος της αμαξάρας μου, από την άλλη, είχαν μαζευτεί και 3-4 αμάξια και 2 από αυτά είχαν παιδιά. Υπήρχε κίνδυνος και έπρεπε να αντιδράσω άμεσα. Με μια αέρινη κίνηση βγήκα από την ηλιοροφή της Ferrari –αφού δεν προλάβαινα να ανοίξω την πόρτα- και με μια επιδέξια, στριφογυριστή κωλοτούμπα, που έκανα με κίνδυνο της ζωής μου, βρέθηκα ακριβώς πίσω από το τσιγάρο τη στιγμή που η καύτρα ήταν 5 εκατοστά πάνω από τη χυμένη βενζίνη. Δεν το έφτανα όμως με τα χέρια και δεν προλάβαινα να κινηθώ παραπάνω. Στόχευσα προσεκτικά και έφτυσα μια χλέπα η οποία, αφενός πέτυχε και έσβησε την καύτρα του τσιγάρου, και αφετέρου εξοστράκισε το τσιγάρο μακριά. Η κρίση τελείωσε πριν καν αρχίσει. Ήρθε η σειρά της προσβόλας. Με συνοπτικές διαδικασίες και για να μη σας κουράσω με λεπτομέρειες, έκανα τον πακιστανό (Γιουσουρ τον λένε τελικά) ιδιοκτήτη του βενζινάδικου, και τον παππού υπάλληλο μέχρι νεοτέρας.
Μπήκα πάλι στην Ferrari και ξεκίνησα αργά-αργά προς το super. Κόσμος με κοίταζε με θαυμασμό καθώς πέρναγα και 6-7 γκόμενες λιποθύμησαν στο διάβα μου.
Μπαίνω super και παίρνω 1 γάλα, ένα καφέ, ένα αγγουράκι, ένα σαμπουάν, 70 κούτες προφυλακτικά και 20 κιλά κωλόχαρτο! Εννοείται ότι τα προφυλακτικά και το χαρτί υγείας κανόνισα να τα πάρουν υπάλληλοι του super και να τα πάνε σπίτι και να πληρωθούν εκεί. Κατέληξα λοιπόν στο καλάθι μου να έχω 4 πράγματα. Καφέ, γάλα, σαμπουάν και αγγουράκι. Τα ταμεία ήταν σχετικά άδεια και πήγα και στάθηκα πίσω από ένα τύπο που είχε ένα καλάθι με καμιά 15αριά προϊόντα. Από πίσω μου ήρθε άλλος ένας τύπος με ένα γεμάτο καλάθι. Περίμενα να τελειώσει ο μπροστινός και τότε χτύπησε η Αlzo-αίσθησή μου, που εντόπισε ύποπτη κίνηση στα δεξιά μου. Γύρισα και πάγωσα με το πλάσμα του σκότους που πήρε υλική μορφή μπροστά μου:


Ήξερα ότι η παρουσία τέτοιων μορφών, αρχαίων όσο η ακρόπολη, μόνο κακό μπορεί να προμηνύει.
-Συγνώμη παλληκάρι μου να περάσω μπροστά; έχω μόνο 1 πραγματάκι. Ρώτησε με ύποπτο γεμάτο πονηριά βλέμμα.
Κοίταξα την ουρά που είναι για πελάτες με 1-3 αντικείμενα και είχε 5 πελάτες και η παλιόγρια δεν μπορούσε να περιμένει 3 λεπτά. Είχε ήδη περάσει τον από πίσω μου και τώρα προσπαθούσε να πηδήξει και εμένα. Με παγαποντιά και με τα ξόρκια που διαθέτουν οι μάγισσες αυτές, προσπαθούν πάντα να ξεγελάσουν τον κόσμο και να μπουν μπροστά στις ουρές, αδιαφορώντας τη σειρά και για το αν κάποιος έχει δουλειά και βιάζεται ή όχι. Και είναι ειρωνεία, γιατί το μόνο που έχει αυτή να κάνει στη ζωή της, είναι να γυρίσει σπίτι, και να ψάξει για τα υπόλοιπα χαμένα δόντια της.
-Καλά και εγώ έχω 4 πραματάκια δεν θα κάνω πολύ. Απάντησα με συγκρατημένη κατανόηση.
Το βλέμμα της πρόδωσε την κακία που φούντωνε μέσα της.
-Δεν θα αφήσεις μια ανάπηρη γριούλα να περάσει; Δεν μπορώ να στέκομαι άλλο όρθια. Είπε σε υψηλότερη ένταση με σκοπό να ακουστεί και το γητευτικό ξόρκι της να μαγέψει το πλήθος γύρω μας.
-Ναι πετάχτηκε ένας κοστουμάτος δήθεν ευγενικός τύπος, Άφησε την κυριούλα να περάσει.
-Είσαι μαλάκας; άσε τη γιαγιά να περάσει, πετάχτηκε ένας γύφτος πίσω από ένα ράφι. Σεβασμός πουθενά!
-Καλά δεν ντρέπεσαι να αρνείσαι τη σειρά σου σε μια ηλικιωμένη; Τι θα πάθεις; Είπε μια καργιόλα από το διπλανό ταμείο.
-Κανένας δεν μας υπολογίζει πια ακούστηκε μια φωνή πίσω μου και γυρνώντας τρόμος με κυρίευσε, όταν είδα 3 μαυροντυμένες γιαγιάδες-νίντζα που προφανώς είχε επικαλεστεί η πρώτη και τώρα με περικύκλωναν. Η θέση μου ήταν δύσκολη. Να τα βάλεις με μια γιαγιά –νίντζα είναι δύσκολο από μόνο του, αλλά 4; Σχεδόν αδύνατο. Θα μάγευαν τον κόσμο γύρω μου και τότε θα αναγκαζόμουνα να τους καταστρέψω όλους. Μελέτησα στρατηγικά το χώρο καθώς επεξεργαζόμουνα 8 εκατομμύρια σχέδια το millisecond. Έπρεπε να δράσω αστραπιαία για να γλιτώσω. Ένα σχέδιο υλοποιήθηκε στο μυαλό μου. Άρχισα να στρέφω έτσι το σώμα μου, ώστε να έχω και τις 4 μούμιες μπροστά μου. Τότε ξαφνικά πιάνω το πουκάμισο μου και με μια αστραπιαία κίνηση το ανοίγω παρουσιάζοντας το γυμνό αντρίκιο, γεμάτο μούσκουλα στέρνο μου, στις αντιπάλους μου. Ακαριαία, διαδοχικά εγκεφαλικά επεισόδια τις ακινητοποίησαν αρχικά και κατόπιν τις έριξαν στο έδαφος. Ήταν απλό. Αυτές είχαν να δουν γυμνό άντρα από τον διαχωρισμό της πανγαίας και ήταν σχεδόν σίγουρο ότι με τη κορμοστασιά μου θα τις αφόπλιζα ακαριαία.
Ευτυχώς με το που εξουδετερώθηκαν έσπασαν τα μάγια και ο κόσμος επέστρεψε σε αυτό που έκανε. Έφτασα στο ταμείο και έδωσα τα πράγματα. Στην υπάλληλο.
-20 Ευρώ μου είπε. Χτυπώντας το αγγουράκι τελευταίο στη μηχανή. Σαν να ήθελε να υπονοήσει κάτι.
Ξαφνιάστηκα για άλλη μια φορά καθώς συνειδητοποίησα ότι η ακρίβεια έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
-Καλά τι ακρίβεια είναι αυτή; 20 ευρώ για 4 πράγματα; Αν ήθελα το αγγουράκι στον κώλο μου, ήξερα να το βάλω και μόνος μου, ευχαριστώ, δεν χρειάζεται να μας γαμήσετε εσείς.
Αποφάσισα να μη δώσω συνέχεια όμως και έριξα ένα από τα δολοφονικά βλέμματά μου στην ταμία εξηγώντας της ότι θέλω τα ρέστα μου όμως για να φύγω. Και έτσι έγινε.
Έφυγα προβληματισμένος. Τα γεγονότα της ημέρας με είχαν βάλει σε σκέψεις. Στο δρόμο προς την βίλλα μου λιποθύμησαν 9-10 γκόμενες, αλλά δεν έδινα σημασία. Είχαν αρχίσει οι υπερήλικες να αποτελούν απειλή για τον κόσμο; Και η ακρίβεια; Να μοιράσω τα άπειρα λεφτά μου στο κόσμο; Φοβάμαι ότι χωρίς την δική μου τεράστια σοφία, είναι ανίκανος να τα διαχειριστεί. Είμαι όμως κουρασμένος από τους προβληματισμούς. Προς το παρόν πάω να ανοίξω τις κούτες που θα έχουν φτάσει σπίτι και να βοηθήσω καμιά λιπόθυμη κορασίδα…Θα το σκεφτώ όμως και θα επανέλθω…

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Αμαρτίες γονέων...

Καθώς μεγάλο μέρος του κοινωνικού μου κύκλου ετοιμάζεται να αποχτήσει ή μόλις απέχτησε ένα βρέφος, αισθάνθηκα την υποχρέωση να δώσω κάποιες ιδέες-συμβουλές σε αυτούς, που θα τους φανούν χρήσιμες στη πορεία. Τολμώ να πω ότι είναι το πρώτο μου σοβαρό post, καθώς σκοπός μου είναι να δώσω κάτι πίσω στην κοινωνία αλλά και στους φίλους/φίλες μου που ζούν τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής τους.

Όπως όλοι ξέρουμε, τα παιδιά είναι το μέλλον μας…..ΠΙΠΕΣ! Φαίνεται ότι για κάποιο λόγο οι μαμάδες αποφάσισαν να δώσουν φιλοσοφικό νόημα και σκοπό στο ντάντεμα. Έτσι, ανακηρύξαν ότι το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο είναι να εξυμνήσουν τα αξιολάτρευτα παιδάκια τους και ότι αυτά αξίζουν την αναπόσπαστη προσοχή και την φροντίδα όλου του κόσμου. Λες και δεν είχαμε με τι άλλο να ασχοληθούμε… Πως είναι δυνατόν, να στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε ένα μάτσο μούλικα, που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι, να φάνε, να χέσουν και να παίξουν; Οκ…πριν πετάξει κανείς κάποια μαλακία να πω ότι, ξέρω τι εννοούμε όταν λέμε ότι τα νιάναρα είναι το μέλλον. Εικάζεται ότι, γαλουχώντας σωστά τα παιδιά, πλάθεις τους μελλοντικούς ‘ηγέτες’. Πλάθεις τους ανθρώπους, που θα λύσουν όλα μας τα προβλήματα και θα μας οδηγήσουν σε ένα πιο σίγουρο αύριο. Πιο πιθανό είναι να πλάσω κουλουράκια από αδαμάντιο. Αν θέλαμε να ήμασταν σωστοί στις εκφράσεις μας όμως, θα έπρεπε να πούμε «Μερικά παιδιά είναι το μέλλον. Τα υπόλοιπα θα γίνουν κουβάδες.» Στατιστικά μιλώντας, όσους μαλάκες έχουμε τώρα, άλλους τόσους θα έχουμε και στο μέλλον. Όσους αξιόλογους ανθρώπους έχουμε τώρα, άλλους τόσους θα έχουμε και στο μέλλον. Αυτό δεν αλλάζει, όσο προσοχή και αν δώσουμε στις μικρές κουραδομηχανές. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ακόμα και το μικρό το παιδάκι, που είναι λευκός καμβάς ως ένα σημείο, και περιμένει κατευθύνσεις και γνώσεις από τους μεγαλύτερους, εξακολουθεί και είναι ανθρώπινο όν. Αυτό σημαίνει ότι τα ερεθίσματα που θα λάβει, θα τα ερμηνεύσει και θα τα αξιοποιήσει στο βαθμό που του επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία του. Και κάποια από τα παιδάκια σας, ήταν , είναι και θα παραμείνουν τούβλα! Και δεν φταίει μόνο η γενετική προδιάθεση του ανθρώπου για μαλακία ,που θα εξελίξουν το καμάρι σας σε βλίτο, αλλά και εσείς οι ίδιοι.

Γονιός δεν είμαι, αλλά παρατηρώ τον κόσμο και μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ακατάλληλοι για να αναθρέψουν ακόμα και χρυσόψαρο, πόσο μάλλον άνθρωπο, και σίγουρα με τίποτα τον ‘μελλοντικό ηγέτη’.

Σύγχρονοι μπαμπάδες και μαμάδες είστε για το πούτσο! Οι αδερφίστικες, παιδοφιλικές θεωρίες για το πώς να αναθρέψεις ένα παιδί, που κυκλοφορούν είτε από την τηλεόραση είτε από την μαλακοεπιστήμη που λέγεται ‘παιδοψυχολογία’, σας έχουν μετατρέψει σε τόσο άχρηστους γονείς, που τελικά τα παιδιά σας θα βγουν πιο καθυστερημένα από εσάς. Η υπερβολική ανέχεια, η ατιμωρησία και η υπερβολική φροντίδα και προσοχή κάνουν τα βλαστάρια σας κακομαθημένα στη καλύτερη. Μην ανησυχείτε όμως . Θα σας δώσω κάποιες κατευθύνσεις με παραδείγματα, μπας και βάλετε τα κωλόπαιδά σας στο σωστό δρόμο.

Τα κακομαθημένα, αυθάδικα και αναιδή μπάσταρδα, που πουλάνε εξυπνάδες δεν τα συμπαθεί κανείς. Όταν το 8χρονο παιδί σου έρχεται και σου λέει: «μαμά, κάρφωσα ένα πιρούνι στον κώλο της γιαγιάς, γιατί μου είπε να κάτσω φρόνιμα η ηλίθια.» Υπάρχουν δυο αντιδράσεις:

Η Λάθος: Γονατίζεις στο ύψος του παιδιού, για να νιώσει ότι μιλάει με ίσο του, και του λες χαϊδεύοντας του τα μαλλιά γεμάτος/γεμάτη κατανόηση και αγάπη: «Γιαννάκη δεν έχουμε πει να μη καρφώνουμε τη γιαγιά γιατί είναι άρρωστη; Επίσης μη σε ξανακούσω να λες βρωμόλογα γιατί θα με αναγκάσεις να το συζητήσουμε σοβαρά.»

Η Σωστή: Πιάνεις το μπάσταρδο από το μαλλί και το γυρνάς δυο σβούρες, δίνοντας ταυτόχρονα κουτουλιά σε κάθε περιστροφή λέγοντας: «Έλα εδώ ρε μπάσταρδο που μου έχεις φάει τη ζωή. Τσακίσου και ζήτα συγνώμη από τη γιαγιά και μετά στο δωμάτιό σου. Και έτσι και σε ξανακούσω να κάνεις κάτι παρόμοιο ή να μιλάς έτσι θα σου σπάσω το κεφάλι! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;;;»

Εξήγηση: Στη λάθος αντίδραση, αυτό που ακούει ουσιαστικά το παιδί είναι «Γιαννάκη θα ήταν πιο αστείο να καρφώσεις τη γιαγιά και στα βυζιά μετά, αλλά με την πιρούνα τώρα. Επίσης άμα ξαναβρίσεις θα σου κλάσω μια μάντρα αρχίδια.» Τα παιδιά δεν παίρνουν χαμπάρι από λόγια πότε θα το καταλάβετε; Δεν μπορείς να στηρίζεσαι στη λογική και το φιλότιμο ενός ανηλίκου κάτω των 12 - 15 ετών. Για να πειθαρχήσεις ένα παιδί, χρειάζεται που και που να το τιμωρήσεις όταν κάνει μαλακίες.

- Μα να τιμωρήσω το αγγελούδι μου; Και να του προκαλέσω ανεπανόρθωτα ψυχολογικά τραύματα στην ευαίσθητη ψυχούλα του; Τι λες μωρή σάπια; Το να του φωνάξεις ή να του δώσεις καμιά στον κώλο θα του αφήσει ψυχολογικό τραύμα; Τόσο αδερφή είναι το παιδί σου; Τόσο αδύναμο; Πρέπει το ανήλικο γαμίδι, να ξέρει τη θέση του στη κοινωνία. Πρέπει να ξέρει τα όριά του. Δεν ξέρω αν κάποιους τους σοκάρει αυτό αλλά ναι, τα παιδιά πρέπει να έχουν όρια, όπως έχουμε και εμείς οι ενήλικες. Και εσείς σα γονείς, είσαστε εκεί να τα θέσετε. Κάντε το!

Τα παιδάκια θέλουν ενθάρρυνση. Όταν όμως το παιδί σου έχει ελαττώματα, το να του πουλάς παραμύθια δεν βοηθάει. Αν είσαι αρκετά ζώο, ώστε να αφήνεις το παιδί σου να τρώει ότι θέλει και όποτε θέλει, τότε θα γίνει χαβούζα. Αν δεν προσέχεις την πνευματική του ανάπτυξη, θα γίνει τούβλο. Αν είναι σαν ανάποδο γαμώτο…τότε τι να κάνουμε; κάποιοι είναι άτυχοι. Δεν υπάρχει λόγος όμως να λέμε ψέματα στα παιδιά. Τα παιδιά εκτιμούν την αλήθεια. Όταν λοιπόν ο γιόκας σου έχει κάνει κωλομάγουλα στη φάτσα από το πολύ φαγητό, την επόμενη φορά που θα πάει να φάει σοκολάτα, αν θες να τον βοηθήσεις, πρέπει να του πεις: «Γιωργάκη, έχεις γίνει σαν δεξαμενή αγόρι μου. Όσο ύψος έχεις πάρει , άλλο τόσο έχεις σε φάρδος. Μπορούμε να σε γυρνάμε στα πλάγια και να σε κυλάμε μέχρι το σχολείο, αντί να καίμε βενζίνη για να μεταφέρουμε το τρέιλερ με τη κωλάρα σου απάνω. Αν θες να σταματήσεις να είσαι σαν αηδιαστική χλαπάτσα, θα πρέπει να σταματήσεις να τρως γλυκά, αγάπη μου». Έτσι το μπαλονάκι σας δεν θα τρέφει αυταπάτες για την εμφάνισή του και αν έχει λίγο αυτοεκτίμηση θα προσπαθήσει να επανέλθει.

Αν από την άλλη το παιδί είναι πιο άσχημο από την Βασιλειάδου, τότε με το να το ντύνεις, να το χτενίζεις (και να το βάφεις αν είναι κοριτσάκι) συνεχώς, προσπαθώντας να αλλάξεις και να βελτιώσεις την εμφάνιση του, δεν κερδίζεις τίποτα. Αυτό που κάνεις ουσιαστικά, είναι να το κάνεις να πιστεύει ότι η εξωτερική εμφάνιση είναι το παν και ότι επειδή έχει σκατόφατσα θα έχει προβλήματα στη ζωή του. Φυσικά όλοι εμείς οι όμορφοι ενήλικες ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Όταν λοιπόν έρθει η κορούλα σου με το νέο της φόρεμα να σε ρωτήσει πως είναι, πρέπει να αντιδράσεις σωστά και με ειλικρίνεια: «Αννούλα αγάπη μου, ότι και να βάλεις ούτε για φτύσιμο δεν είσαι με τέτοια μάπα. Με τα ενωμένα φρύδια και τη μυτόγκα του καραγκιόζη που έχεις, τι περιμένεις; Μην στεναχωριέσαι βέβαια, που όταν κοιτάζεσαι στο καθρέφτη το είδωλό σου τρομάζει και φεύγει. Θα κάνεις παρέα με άλλα troll που είναι το ίδιο κακομούτσουνα με σένα. Αν θες να σε αντέχει ο κανονικός κόσμος που βλέπεται, θα πρέπει να στηριχτείς στο μυαλό σου και όχι στην εμφάνιση σου. Γιατί μόνο με πλαστική αγάπη μου σώνεσαι, αλλά ακόμα είσαι μικρή. Οπότε άσε το φόρεμα και πάμε να σου ξυρίσω τη πλάτη.»

Φυσικά παίζει πολύ μεγάλη περίπτωση το παιδί σου να είναι ηλίθιο. Και όταν λέμε ηλίθιο εννοούμε να του λες να σου φέρει την εφημερίδα και αυτό να έρχεται χαμογελαστό με την οδοντόβουρτσα. Δεν πειράζει. Μην πέφτετε στην παγίδα που πέφτουν οι περισσότεροι γονείς και νομίζετε ότι όλοι σας έχετε παιδιά ιδιοφυίες. Δεν ισχύει! Το ότι μπορεί να λέει ‘μπαμπά’ και ‘μαμά’ ή ‘κακά’ πριν χέσει δεν σημαίνει ότι είναι παιδί θαύμα. Μην τροφοδοτείτε τον εγωισμό των παιδιών με το να εκθειάζετε τις ικανότητες τους, όταν δεν υπάρχουν. Θα πάρουν τα μυαλά τους αέρα και μετά δεν μαζεύονται.

Έχω βαρεθεί να βλέπω υπερπροστατευτικούς φλωρογονείς. Κάθε φορά που ακούω τα παρακάτω συνειδητοποιώ πόσο λάθος αντίληψη έχουν κάποιοι γονείς για το παιχνίδι και το σκοπό που υπηρετεί:

-Κωστάκη μη παίζεις κοντά στα χώματα μπορεί να κολλήσεις μικρόβια.

-Αννούλα μη βγάζεις την 8η βοηθητική ρόδα από το ποδήλατο είναι επικίνδυνο.

-Μη τρέχετε γιατί μπορεί να χτυπήσετε. (έλεος δηλαδή)

-Να παίζετε εδώ στον χώρο 1x1 μπροστά μου για να μπορώ να σας βλέπω.

-Γιωργάκη άσε κάτω το μαχαίρι μη καρφωθείς.

-Μη βάζεις το χέρι σου στην πρίζα παιδί μου!

Δηλαδή what the fuck; Άστε τα παιδιά να τρέξουν, να ξεδώσουν, να εξερευνήσουν, να χαρούν, να παίξουν. Άστα να είναι παιδιά! Περνάτε τις δικές σας ενήλικες φοβίες, σε άτομα που δεν χαμπαριάζουν. Σταματήστε να ανησυχείτε για τα μικρά σας και αφήστε τη φύση να αναλάβει. Αν το παιδί μπορεί και αξίζει να επιβιώσει σε αυτό τον κόσμο, κανένα παιχνίδι δεν θα το εμποδίσει. Η φυσική επιλογή υπάρχει για κάποιο λόγο. Για να ξεσκαρτάρουμε. Αν το βλαστάρι σας θέλει 5 άτομα από πάνω του για να μη πηδήξει από τον 6ο όροφο για παράδειγμα, ή για να μην καρφώσει το εαυτό του με κατσαβίδι, τότε δεν αξίζει το κόπο και τον χρόνο μας. Αφήστε τη φύση να κάνει το έργο της. Επίσης στην περίπτωση που το παιδί είναι νορμάλ, η ασταμάτητη προσοχή το ενοχλεί και το καταπιέζει.

Εν κατακλείδι για να συνοψίσω τη θεωρία μου, θα ήθελα να τονίσω ότι το παιδί σας δεν είναι το επίκεντρο του κόσμου. Είναι σίγουρα θεμέλιο της δικιά σας οικογένειας, αλλά τίποτα παραπάνω. Θα αρχίσει να γίνεται μέλος της κοινωνίας πολύ αργότερα, και μέχρι τότε πρέπει εσείς να το εξοπλίσετε σωστά. Εφαρμόστε τις 100% αποτελεσματικές συμβουλές μου και θα δείτε ότι θα προμηθεύσετε την κοινωνία με προσγειωμένους και χρήσιμους ανθρώπους.

Ευχαριστώ.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Ανθρώπινοι προβληματισμοί...

Πέρασα το τριήμερο στην εξοχή. Εϊχα καιρό να βρεθώ δίπλα στη θάλασσα και να ακούσω τον παφλασμό των κυμάτων καθώς σκάνε στην παραλία δημιουργώντας κύματα στην άμμο. Κύματα νερού να κάνουν κύματα άμμου...Σας άγγιξα εε;

Χαζεύοντας στην παραλία και περπατώντας στο δάσος, πάντα σου έρχεται η διάθεση να σκεφτείς πράγματα. Τι είμαστε; που πάμε μετά απο δώ; υπάρχει αλλού ζωή στο σύμπαν; θα καταφέρουμε ποτέ να δούμε άλλους πλανήτες; πως θα καταφέρω να κάνω παρτούζα επιτέλους; είναι έτοιμα τα παϊδάκια άραγε; Και εκεί κάπου συνειδητοποιήσα οτι, παρόλη την πνευματική μας αναζήτηση, είμαστε καταβάθος έρμαια των πόθων μας και των αναγκών μας.

Πέρασε και η καθαρά Δευτέρα, ξεκίνησε η Σαρακοστή και μαζί της το countdown για την 2011στή ανάσταση του Σωτήρα μας. Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, όταν αναλογίζομαι τι πέρασε ο Χριστούλης για όλους εμάς. Δάκρυα συγκίνησης και προβληματισμού, καθώς όταν κάτσει κανείς να σκεφτεί τα βάσανα στα οποία υποβλήθηκε και την τελική του αυτοθυσία για το ανθρώπινο γένος, δεν μπορεί κανείς παρα να αναρωτηθεί: “what the fuck he was thinking?” Σίγουρα, σκοπός του ήταν να δείξει στο κόσμο πόσο πολύ μας αγαπάει, και μέσα απο τη δική του αυτοθυσία να μας λυτρώσει αλλά, και να μας δείξει το σωστό δρόμο. Να μας ωθήσει προς την αγάπη και την αδελφοσύνη και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Όμως ένα πράγμα δεν ήξερε καλά ο θεάνθρωπος και αυτό ήταν το κοινό του. Γιατί, δεν μπορεί αν γνώριζε τι κουμάσια είμαστε να ασχολούταν μαζί μας. Είμαι σίγουρος οτι, όταν γράφτηκε η καινή διαθήκη έπεσε λογοκρισία στο σημείο που ο Χριστός λέει:

-ΠΑΤΕΡΑ! γιατι πρέπει να πιώ αυτό το πικρό ποτήρι;

Ενώ στην πραγματικότητα είπε:

-ΠΑΤΕΡΑ! γιατι πρέπει να πιώ αυτό το πικρό ποτήρι για αυτούς τους μαλάκες;

Και είχε πέρα για πέρα δίκιο.

Επιτρέψτε μου να εξηγήσω τι εννοώ:

Χάζευα προχτές την επισκεψιμότητα του blog και πρόσεξα τις αναζητήσεις που έχουν γράψει κάποιοι στο google και που τους οδήγησαν στο site. Είναι να απορείς με το τί υπάρχει στο μυαλό του κόσμου. Πραγματικά αναρωτιέμαι τι τραύματα ή τι εμπειρίες μπορεί να έχει κανείς για να ψάξει για τα παρακάτω, όπως και αναρωτιέμαι πώς σκατά οδηγήθηκαν στο blog. Παραθέτω κάποιες λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποιήθηκαν λοιπόν, τα οποία τα κάνω copy-paste ακριβώς όπως γράφτηκαν και σας βεβαιώνω οτι είναι πέρα για πέρα αληθινά:

συγγενικα γαμισια - έρευνα για τη Φρουδική θεωρία ίσως;

πουτσα σαν κουραδα – ιατρικές ανησυχίες μάλλον. Αν η ψωλή σου είναι καφέ και βρωμάει, είναι λογικό να ψάχνεις λύση.

ψωλη με νουνι ? – τι εννοεί ο ποιητής;

gamisia me trixotes – δεν του φτάνει η μια αρκούδα, θέλει και πολλές.

gries se gamisi – η γριά κότα έχει το ζουμί άλλωστε.

γαμησια στο σταυλο – ααα τι καλύτερο απο το να ξεκαβαλικεύεις το άτι σου, να ξεζώνεσαι το σπαθί σου και να δίνεις και μια πίπα στην σταβλίτισα για να σου φύγει η ένταση του ταξιδιού.

και το καλύτερο όλων : γαμησια με γριες αναπηρες - ????? WTF ?????? xaxaxaxaaxxa

Πω ρε προβληματισμούς που έχει ο κόσμος! Ρε πάτε καλά; Τι ανωμαλάρες είστε; Όχι οτι κατακρίνω κανέναν. Περι ορέξεως ουδής λόγος...ωστόσο...ΡΕ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ; Την παλεύετε καθόλου;

Διαβάζοντας αυτες τις αναζητήσεις, μου ήρθε στο μυαλό ένα fun mail που μου είχαν στείλει κάποτε και αφορούσε οδηγίες για το πως να γαμήσεις ένα δελφίνι...Θυμήθηκα τη σελίδα και καπάκι έγραψα στο Google: how to fuck a dolphin.... 14.900.000 αποτελέσματα. Ναι σωστά διαβάσατε. Βρήκα και την σελίδα που έχει σαφείς επιστημονικές οδηγίες, για να είναι κανείς προετοιμασμένος πριν την φορμάρει στον υποβρύχιο ερωτικό του σύντροφο:

http://www.sexwork.com/family/dolphins1.html

Σαν επιστήμονας που είμαι βέβαια, έκανα και μια αντιπαράθεση με μια άλλη απλή ερώτηση, τύπου : γιατί βρέχει; Google : why it rains?... 4.440.000 αποτελέσματα... Και όμως αγαπητοί, στο internet θα βρείς 10 εκατομμύρια περισσότερες αναφορές στο πως να γαμήσεις τον Willy, παρά στο τι προκαλεί το φυσικό φαινόμενο της βροχής. Γαμάτο;

Προσωπικά, μου φαίνεται ιδιαίτερα αστείο και επιβεβαιώνει την θεωρία που έχω για το ανθρώπινο γένος. Είμαστε για γέλια. Και δεν το λέω ειρωνικά. Είμαστε αστείοι, σε βαθμό που, οποιαδήποτε θεότητα δεν θα ασχολούταν μαζί μας, ούτε αν την πληρώναμε. Και μην ελπίζετε σε Δευτέρα παρουσία. Το Άγιο πνεύμα ειδικά έχει θορυβηθεί τοσο πολύ με τη ζωολαγνεία, που δεν κατεβαίνει ούτε με σφαίρες στη Γη. Και μη τολμήσει κανένας να πει οτι οι παραπάνω τύποι αποτελούν μειοψηφία. Υπάρχουν ένα κάρο ανώμαλες, ανούσιες και ηλίθιες θεωρίες ή δραστηριότητες που ασχολείται ο κόσμος παγκοσμίως και μια γρήγορη περιήγηση στο διαδίκτυο θα σας πείσει.

Για άλλη μια φορά...well done ανθρωπότητα...well done και lol!

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Μαλάκας ή Αστροπελέκι;

Γενικά δεν βιάζομαι να κρίνω τους ανθρώπους που γνωρίζω. Παίρνω τον χρόνο μου να μελετήσω κάποιον πριν σχηματίσω άποψη, γιατί είμαι της γνώμης ότι, όλοι αξίζουν μια ευκαιρία να αποδείξουν πόσο στόκοι ή κομπλεξικοί είναι. Ωστόσο υπάρχουν δυο συγκεκριμένα πράγματα που μπορεί να πει κάποιος/κάποια και καπάκι να μετακομίσει στη λίστα στόχων μου ρητά και αμετάκλητα και χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Για παράδειγμα, δεν μπορώ να ακούω άντρα να λέει ότι δεν παίζει μαλακία! Περιορίζομαι στην αντρική μαλακία σαν θέμα, καθώς η γυναικεία θέλει: ειδική ανάλυση, εξειδικευμένη γνώση και ένθετο με εικόνες, video και μουσική. Πράγματα που δεν κατέχω. Επίσης who gives a shit? Στο προκείμενο λοιπόν. Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, υπάρχουν άτομα (δεν τους αποκαλώ άντρες αυτούς) που δεν παραδέχονται ότι τον παίζουν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ενίοτε θα τους ακούσεις να μιλάνε υποτιμητικά για όλους εμάς τους υπόλοιπους, που έχουμε συμφιλιωθεί με το πουλί μας από τα 15 μας και που έχουμε αναπτύξει σχέση αμφίδρομης (και παλινδρομικής) κατανόησης. Είναι τύποι που σε μια παρέα, την ώρα της τσοντο-συζήτησης θα πετάξουν την μαλακία τύπου:

-Ποια είναι η Sasha Grey; Αυτή που είχε παίξει στη τελευταία ταινία του Polanski; (Σιγά μωρη κουντουράντζα! Μασήσαμε)

-Όχι ρε φίλε, είναι μια γνωστή pornostar, πολύ πρόστυχη όμως. Κόλαση η γκόμενα!

-Ααα δεν την ξέρω...καλά εγώ δεν βλέπω τσόντες άλλωστε…..(ναι μεγάλε, μας έπεισες)

Είναι η φάρα των απροσάρμοστων, που σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε ότι, όταν δεν έχουν γκόμενα δεν τον παίζουν, και φυλάνε το σπέρμα τους για όταν θα έχουν μια σχέση αγάπης, γιατί το σπέρμα είναι ζωή και δεν είναι σωστό να σπαταλάς τη ζωή χωρίς λόγο. Α ναι σωστά! Το σπέρμα είναι ζωή, το είχα ξεχάσει. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η ζωή στο πλανήτη ξεκίνησε με ένα κοσμικό bukkake. Και φυσικά οι πρακτικές προεκτάσεις είναι άπειρες. Καίγεται ένα δάσος; No problem. Μαζεύεις τα φιλαράκια σου, μερικούς γείτονες και άλλα παλληκάρια και πάτε στα καμένα εδάφη και τραβάτε μαλακία με τα δύο χέρια. Θέλει λίγο προσοχή μη πετύχετε τους συντρόφους σας, αλλά η αναδάσωση είναι εγγυημένη. Στα νοσοκομεία λέει θα προσληφθεί εκπαιδευμένο προσωπικό και σε ανίατες περιπτώσεις, λίγο πριν πεθάνει ο ασθενής, θα βγάζει το φουρνόξυλό του ο ειδικός νοσοκόμος (ή χυσοκόμος όπως είναι ο ιατρικός όρος) και θα φέρνει τα φλόκια στη μούρη του ασθενή, γλιτώνοντάς τον έτσι από σίγουρο θάνατο. Άκουσα επίσης πρόσφατα, για το νέο πρόγραμμα της NASA που θα στείλει 1.000.000 αυνανιστές στον Άρη με σκοπό να περιλούσουν με σπέρμα τον πλανήτη και να τον κάνουν κατοικήσιμο… Κόψτε τη συνδρομή στο «Είμαι κομπλεξάρα, Illustrated» παίδες, γιατί δεν την παλεύετε μία.

Και είναι και οι δεσμευμένοι, που μπροστά τουλάχιστον στη γυναίκα/γκόμενα τους, το παίζουν αθώοι και αμέτοχοι από την ευγενή πράξη του αυνανισμού, γιατί τώρα είναι λέει σεξουαλικά καλυμμένοι στο μέγιστο με το σύντροφό τους. ΑΡΧΙΔΙΑ! Και αυτοί την κάνουν λάστιχο απλά το παίζουν βαρώνοι.

Και δεν καταλαβαίνω γιατί τόσο κόμπλεξ. Τι το τόσο περίεργο έχει η μαλακία, που την κάνει τόσο πιο 'απαγορευμένη' από τις άλλες μας ανάγκες, ώστε να αρνείστε ότι επιδίδεστε σε αυτή; Και το χέσιμο ας πούμε, είναι μια ανάγκη για τον άνθρωπο, που όλοι μας απολαμβάνουμε, ο καθένας με τον τρόπο του. Εννοείται ότι σπάνια θα κουβεντιάσω για το απελευθερωτικό συναίσθημα που με κατακλύζει όταν 'ζωγραφίζω' στη χέστρα. Από την άλλη, δεν μπορώ φυσικά να αρνηθώ ότι το κάνω. Αντίστοιχα, σίγουρα σε μια συζήτηση, δεν πετάγεσαι να πεις πόσο γαμάτα είναι να την παίζεις με το αριστερό (επειδή νιώθεις σαν να στη παίζει άλλος...δοκιμάστε το!). Ταυτόχρονα όμως, αν με κάποιο τρόπο έρθει η κουβέντα, ποιος ο λόγος να απαρνηθείς τον εαυτό σου; Για να το παίξεις τι ακριβώς; Σοβαρός, σωστός, ψαγμένος, υγιής; Γιατί εμένα βασικά για ψεύτης, υποκριτής και κομπλεξάρας μου κάνεις. Και στη τελική αν εγώ είμαι μαλάκας μια, που την παίζω και καμαρώνω, εσύ είσαι εκατό, που την παίζεις και κρύβεσαι.

Ας περάσουμε τώρα στις γυναίκες. Όλους μας κατά καιρούς μας έχει ρωτήσει μια γκόμενα τι ζώδιο είμαστε. Καλά μέχρι εδώ. Είναι μια άχρηστη μεν πληροφορία, που έχει όμως να κάνει με τη γέννησή μας, οπότε για να περάσει και η ώρα λέμε και καμιά μαλακία. Παρόλα αυτά, το εν λόγω γκομενίδιο, μπορεί να κάνει το λάθος και να το πάει ένα βήμα παραπέρα. Που σημαίνει ότι, με το που θα πεις το ζώδιο σου, θα σου πει τι χαρακτήρας είσαι, τι σ’αρέσει και τι όχι, με ποια ζώδια ταιριάζεις, θα βρει τον ωροσκόπο σου, θα σου πεί πως θα πάει η εβδομάδα σου, καθώς επίσης και τι να προσέχεις τώρα που ο Κρόνος έχει μπει στον Ταύρο και που η Αφροδίτη κάνει τσάρκα στον Υδροχόο. Και αν φυσικά διαφωνήσεις με τον παραλογισμό και την παπαρολογία της, επιμένει ότι οι πεποιθήσεις της δεν είναι αβάσιμες, αλλά στηρίζονται σε θεωρίες της αξιόλογης και ευρέως αποδεκτής ‘επιστήμης’ της αστρολογίας. Ε, εκεί εγώ δεν αντέχω. Ποια επιστήμη μωρή αρχίδω; Έχεις καν ιδέα τι θα πει η λέξη; Έχεις καν ιδέα τι είναι άστρο; Πόσες φορές έχουμε ρωτήσει κάποια γκόμενα να μας πει ποιο είναι το κοντινότερο άστρο και έχουμε ακούσει τις απαράδεκτες απαντήσεις τύπου: «Εμμ, το φεγγάρι;» ή «Το ξέρω αυτό! Είναι ο Άρης!». Μάθετε επιτέλους τι θα πει άστρο πρώτα και μετά μιλήστε μου για τις επιδράσεις τους στο ψυχισμό μου. Τενεκέδες ξεγάνωτοι!

Μιλούσα μια φορά με μια γκόμενα, που χωρίς να θέλω να την προσβάλω ήταν επιεικώς ανύπαρκτο βλήμα. Μορφωμένη κοπέλα, εννοώντας ότι έχει βγάλει ένα πανεπιστήμιο (ουάου) και η οποία δεν ήξερε γιατί η Σελήνη αλλάζει φάσεις. Δεν είχε ποτέ της καν την απορία, γιατί αυτό το μεγάλο, όμορφο και ρομαντικό ουράνιο αντικείμενο, κάτω από το οποίο είχε τόσες όμορφες αναμνήσεις (μπουαρχχχχαααρχχ, σόρρυ για το ξέρασμα), τη μία φαίνεται και την άλλη όχι. Πως γίνεται να μην το αναρωτιέται κανείς αυτό σκέφτηκα, και τη ρώτησα. - Ε δεν μου πέρασε από το μυαλό, δεν το παρατήρησα… Μα το βλέπεις ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ! Και οι αναμνήσεις;;;; Τόσα τσιμπούκια που έχεις κάνει σε παραλίες, την ώρα που το φεγγαρόφωτο έλουζε το πέος του αγαπημένου σου με αυτό το ασημένιο φως, δεν το πρόσεξες; Ήσουν απορροφημένη και μπουκωμένη μάλλον για αυτό και αφαιρέθηκες, καταλαβαίνω.

Τέλος πάντων, για να μη μακρυγορώ, αν θες να πιστεύεις στα ζώδια και στην κατηγοριοποίηση των ανθρώπων με βάση τα άστρα, και στο ότι τα αστεράκια θα καθορίσουν πόσες πούτσες θα φας αυτή τη βδομάδα, μαγκιά σου. Μην περιμένεις όμως, να μου μιλάς με στόμφο για μια από τις μεγαλύτερες απάτες της σύγχρονης εποχής και να σε παίρνω στα σοβαρά. Αν θες σοβαρή αντιμετώπιση μάθε πέντε βασικά πράγματα για τον κόσμο που ζεις και τα λέμε μετά. Και όχι, δεν είμαι ψωνάρα, ούτε κάνω επίδειξη γνώσεων. Πίστεψέ με, αν ερχόμουνα εγώ και σου έλεγα ότι το μέλλον σου καθορίζεται από τον αριθμό των μπλέ παπαρούνων που φυτρώνουν στη μαγική λίμνη της Καυλούπολης, τότε μάλλον και εσύ θα τσαντιζόσουνα με τη βλακεία μου. Και όχι, δεν είμαι υπερβολικός και ναι, το ίδιο ηλίθια είναι.

Φίλε/φίλη που διαβάζεις αυτό το κείμενο, αν βρίσκεις στοιχεία σου σε αυτό το άρθρο τότε να απελπιστείς, γιατί δεν υπάρχει σωτηρία. Είσαι αθεράπευτα βλαμμένος και πιθανότατα δεν το καταλαβαίνεις κιόλας. Όπως και να έχει, καλά που υπάρχεις για να γελάμε με την πάρτυ σου. Φιλάκια.